"....Jedzie pociąg jedzie, wiezie ludzie wiezie....."

Odpowiednio wcześniej, ustalaliśmy wspólnie datę spotkania. Uzbrojona w ściągę rozkładu jazdy ruszyłam na stację . W ciągu kwadransa miał być pociąg . Następny około dwóch godzin później. Ostatecznie można było zaryzykować i w razie czego poczekać na gości w kawiarence dworcowej . Chłód doskwiera jak zawsze kiedy trzeba czekać . Pociąg z pierwszego połączenia już za chwilę wjedzie na tor2 peronu 1. Rozglądam się niecierpliwie. Szukam wzrokiem ale nie widzę. Pasażerowie już schodzą w dół po stopniach, a ja stoję jeszcze wyczekuję , może jednak ........ może ..... może..... Nic z tego. Idę na kawę . Trzeba czekać dalej. Obserwuję perony z okna przy którym usiadłam. Filiżanka parzy opuszki palców ale czas płynie co mnie cieszy. Wyciągam aparat telefoniczny z kieszeni i zawiadamiam rodzinę że się spóźnimy
- Garuje więc w oczekiwaniu na następne połączenie - mówię cicho i się uśmiecham .
Mąż wyraził zdziwienie na moj optymizm w głosie, czym wywołał uczucie nadziei że tym razem będzie wszystko OK , a znajomi zdrowi i szczęśliwi wpadną w moje stęsknione ramiona . Ale realia połączeń kolejowych sprowadziły nas na ziemię. Kwadrans przed przyjazdem pociągu megafony oznajmiają opóźnienie wyczekiwanego pociagu o ponad godzinę Jestem wkurzona wiec idę na peron wyciągam aparat i zaczynam robić zdjęcia by zabić czas.