niezwykle zwyczajne

...boso
po­ranek... a wróble już o mnie plot­kują
wyrzucę im to, co niepot­rzeb­ne
kil­ka roz­trze­panych myśli
niech się na­jedzą, może je pog­rze­bią

i zrzucę... nocną koszulę marzeń
z twarzy zdejmę gorzki uśmiech
przyp­ra­wię nim kawę, bo za słod­ka

po­marańczową założę su­kienkę
skróconą... o kil­ka prag­nień
garść doświad­czeń w to­reb­ce zam­knę
i bo­so... do Ciebie po­biegnę

pro­myk skradnę zdzi­wione­mu słońcu
wplotę go w war­kocze i uśmie­chnę się
do świata... mi­mo, że los z nas chichocze

ciche myśli