z pamiętnika Anny-str 8

- W porządku – odpowiedziałam natychmiast ( przyspieszone tętno, zdławiony głos, ciężkie uderzenia serca) – Nic się nie stało… - Niesamowite, ale w głębi Twoich piwnych oczu spostrzegłem lustrzane odbicie cząstki siebie - Co dalej? -zapytałam z wyraźnym rozbawieniem - Głupie pytanie.. Oczywiście wyjdziemy stąd.. zamieszkamy sobie razem.. później założymy rodzinę.. Będziemy mieć chłopczyka. - Chłopczyka i dziewczynkę
- Samego chłopczyka- przekomarzał się- - Ależ Skarbie.. – żachnęłam się niemal oburzona - jedźmy do domu, czas na obiad ,a potem pójdziemy na spacer. – do naszego parku? Chodzić będziemy po alejkach gdzie słońce igrać będzie w naszych włosach , a wiatr cicho śpiewać najpiękniejsze melodie świata– roześmiałam się — tak, tak mam doskonały pomysł na wieczór. -z pewnością mam lepszy – lepszy? ,oczywiście przypuszczam co masz na myśli , ale tym razem zrealizujemy mój plan. –dobrze , dobrze kochanie będę grzeczny, obiecuję i zrobię wszystko co zechcesz- triumfowałam. O! tak było to uczucie które potrafi wznosić, Dość szybko dotarliśmy do domu gdzie ciągle czegoś szukałam, ale sama nie wiedziałam czego. Może próbowałam zrozumieć samą siebie?  gdy nasze oczy się spotkały, wstrząsał mną dreszcz emocji. Przestań szalona kobieto!- upominałam się -zabieraj się za gotowanie bo obojgu nam już burczy w brzuchach…. nagły poryw namiętności - nie wiem, ale przytuliłam się , a nasze usta złączyły się w pocałunku. Serce opętańczo biło mi w rytmie pieszczotliwych ruchów naszych warg.. Targnął mym ciałem dreszcz. Szaleństwo, szaleństwo ! - powtarzałam w cichości myśli
- Nie jest ci zimno? – zapytał Zza okna dochodził nieco przytłumiony przez szyby warkot przejeżdżających samochodów. Na ulicy i chodniku nie wyschły jeszcze kałuże po ostatniej ulewie. Rzuciłam okiem na zegarek: dochodziła już czwarta , a obiad?....... co tam zjemy na mieście …. - Też wymyśliła, park. Zaraz zacznie padać... - mamrotała pod nosem, narzekając .Wokół nas rozpościerały się pola trawy , poprzecinane krętymi ścieżkami .Park otaczał nas ze wszystkich stron, wydawał się nie mieć końca. Rozbłysło słońce, a on wydał się teraz tonąć w różnych tonacjach cienia i bujnej zieleni , jaskrawych barwach kwiatów , mnogości drzew. Park zdawał się grać poszumem tych drzew i szelestem .Grał tysiącem dźwięków wydawanych przez ptasie skrzydła , poruszał się falowaniem trawy na wietrze oraz konarami starych sosen i świerków. .Witał nas drżeniem liści ,szumem wiatru, rechotaniem żab, krzykiem łabędzi. Zapraszał białymi ławeczkami stojącymi na skrajach alei. Samotny ptak wzbił się do góry . Strzeliste cienie topoli tańczyły na jasnych połaciach ziemi stykając się delikatnie z brzegami stawu. Siedząca dotychczas nieruchomo na kamieniu żaba wskoczyła do spokojnej toni. Po powierzchni stawu rozeszły się z każdą chwilą coraz większe kręgi. Po chwili znów nastała melodyjna cisza ,.tylko delikatny podmuch wiatru przeplatał się przez włosy, odrobinę pofałdował suknię. CO SIĘ ZE MNĄ DZIEJE???!! wariactwo… … jak powietrza potrzebowała czułości, nie za miesiąc, nie za tydzień… TERAZ! Sama nie jestem w stanie pojąć tego, co się z mną dzieje. „Mam zdrowo przerąbane!” Tracę chronologię wydarzeń i własnych myśli. - KTÓRA JEST?! -rzuciła w akcie desperacji - osiemnasta, jest osiemnasta . – w takim razie musimy się pośpieszyć by nie spóźnić się –powiedziałam a w myśli dodałam -Nie podaruje mi, nie ma bata… miałam dać jej znać czy przyjdziemy a ja co? Amorów mi się zachciało na łonie natury, cholera by to wzięła. kretynką jestem ,ot co ! - spóźnić?- ciągnął temat co było mi w tej chwili nie na rękę -tak kochanie spóźnić się , mówiłam ci, że mam na wieczór doskonały plan i żeby doszedł on do realizacji musimy się odrobinkę pospieszyć, wrócić do domu , przebrać się i ruszyć na………. ,przyjęcie. Od godziny padał deszcz, a krople rytmicznie dudniły o szyby, jak gdyby stukały w nie palce. Świszczący wiatr dął z całej siły, chcąc wedrzeć się do ciepłego, przytulnego pomieszczenia ,ale cóż nie było wyjścia przebraliśmy się i opuściliśmy pokój. Po drodze mijając jeszcze bujany fotel, w którym siadałam czasami z książką w ręku ,ogarniało mnie uczucie żali po tym miłym zaciszu jakie pozostawialiśmy teraz za sobą.. Dźwięk naszych kroków stopniowo się oddalał, aż za drzwiami zapanowała cisza .Pozostał tylko zapach perfum, unoszący się jeszcze w pomieszczeniu. . - Och mała? Od kiedy jesteście razem? Czy coś mnie ominęło? - wykrzyknął gdy tylko nas zobaczył.- Po chwili osłupienia i (mogło by się zdawać) trwającego wieczność milczenia, zaczęłam się śmiać. Przecież to niemożliwe, pomyślałam. Chłopak odwrócił się w moją stronę i zaczął się do mnie zbliżać. Spoważniałam widząc wyraz jego twarzy. Oczy przepełnione smutkiem , gniewne rysy i mieszanka jeszcze jakiegoś uczucia , którego nie potrafiłam opisać -grzecznie wyjaśniłam szeptem żeby dał sobie spokój , ze nic do niego nie mam i że nie lubię tej zuchwałości na jaką się sili .Wypowiedział jeszcze kilka słów, których nie zrozumiałam bo cichły pod wpływem mojego spojrzenia.. Facet chyba się z choinki urwał, szczególnie zważywszy na okoliczności. I to ma być mój sąsiad!!!