ciąg dalszy nastąpił-z pamiętnika Anny-str 7

Świt był dość zwyczajny, miły i spokojny. Zza okna słychać było szum wiatru oraz krople deszczu uderzające o szybę i liście, po czym szybko skapujące na ziemię .Wsłuchiwałam się i delektowałam harmonią dźwięku.
Kilka metrów dalej, piaszczysta droga stopniowo zmieniała się w błotnistą breję. ,a ja leżałam na łóżku w swoim pokoju rozmyślając o nadchodzącym dniu. . Zaprawdę ogromne poczucie humoru musiała mieć natura, wyposażając ludzką rasę w serca… ale co tam. .Słońce wpadło do sypialni, rozpromieniając ją jaskrawym światłem poranka. .Otworzyłam oczy . Dziś wielki dzień kochana! - mówiłam do siebie bo jak widać miałam już taki zwyczaj., popatrzyłam za okno - muszę wpuścić troszeczkę świeżego powietrza do życia. -Podeszłam do biurka, wypiłam łyk kawy .- Żyje w biegu ,ale czas się zatrzymać-mruknęłam pod nosem , zrozumiałam, że w życiu piękne są tylko chwile i że chce żyć tak jak dyktuje serce i Np.. dzień zacząć od filiżanki mocnej kawy. ale dwóch!!! to już chyba kobieto lekka przesada- łajałam się popijając smolisty płyn. . A potem….. Robiłam to dla niego. Fryzjer, kosmetyczka, zakupy, .. Już, już schodź!- krzyczałam na siebie stojąc przed lustrem i dokonując ostatnich poprawek w swoim wyglądzie. Jeszcze tylko odrobina błyszczyka na usta i... gotowe. - przyjrzałam się sobie raz jeszcze. Byłam ubrana w małą czarna sukienkę sięgającą do kolan, czarne buty na wysokiej szpilce, obowiązkowo drobniutkie pończochy typu kabaretki, trzymające się na fikuśnych podwiązkach.. Włosy upięte choć „wypadały” gdzie niegdzie kręcone kosmyki. W uszach złote kolczyki z białymi brylancikami ,a na szyi łańcuszek do kompletu. Uznałam, że jest dobrze ,chwyciłam w biegu torebkę i zbiegałam po schodach nucąc pod nosem : Być kobietą, bo kobiety
Są występne i zdradzieckie
Być kobietą, być kobietą,
Oszukiwać, dręczyć, zdradzać,
Nawet gdyby komuś miało to przeszkadzać …………. — o Małaaaa!!– o żesz ty ! gdzie się słoneczko nasze wybiera co?. - Cóż do licha , księdzem jesteś i do spowiedzi zachęcasz ? - - e tam zaraz spowiedzi, ale nie często cię widuję tak ponętnie ubraną i te szpileczki , te bioderka co bujają się rozkosznie, mniam….. Mamrocząc pod nosem – I stało się niemożliwe ! Cud ?!- Żartujesz, prawda ? -powiedziałam. - Mówię poważnie . Ślicznie wyglądasz - - O, jejku ! - wyrzuciła z siebie zaskoczenia dźwięk, - a to wpadłeś w pułapkę brachu ,bo widzisz nie dla ciebie ten miły struj.. - Rzecz jasna ,ale wiesz nadzieja……….. - Przestań ! - wykrzyknęłam - cała płonę i już słabo mi - . Z szerokim uśmiechem minęłam uroczego sąsiada .Paryż, pełen kawiarni, latarni i mostów. Świateł neonów porażających barwami , tam też życie toczyło się dalej i wszystko, co kochałam w tym mieście teraz powracało wspomnieniem kiedy jechałam na lotnisko po swojego mężczyznę. Odgarnęłam dłonią gruby kosmyk włosów, opadający ciemną falą na czoło i zawiesiłam wzrok na skrzydłach zamkniętych drzwi. Czekała na jakiś znak .Nic takiego jednak nie następowało. I już, już niemalże dosięgałam ostatecznego stopnia rezygnacji, gdy nagle… Czułam to całą sobą .Z budzącą się w sercu nadzieją zobaczyłam opadającą w dół chłodną klamkę .Wstrzymałam oddech. Za drzwiami stał On …….. -Kochanie -szepnęły omdlałe wargi tuż przed tym, jak desperackim ruchem odsunął drzwi i popatrzył mi prosto w oczy --Tak bardzo Cię kocham. –wyszeptał do ucha. Spuściłam wzrok, niczym niegrzeczne dziecko .Kiedy spojrzałam na Niego z ust wydobyło się ciche, aczkolwiek słodkie : „Aaaaach”… .Próbowałam, w miarę możliwości, zachować trzeźwość umysłu i przyzwoicie regularny puls , posłałam w jego kierunku uśmiech będący skumulowaniem doskonałym wszystkich ciasteczek, torcików i czekolad świata razem wziętych. - No i jak było? - zapytałam na wstępie biorąc kilka głębokich wdechów.
- Hmm . A gdzie powitanie? -wspięłam się na palce i ucałowałam kochane usta - Tylko tyle?! Nadeszła chwila przepełniona euforią, pasją, namiętnością nasycona magią i……………… -Spotkać Cię można zawsze między rozmową dzieloną na słowa, między spojrzeniem zawsze za krótkim. Czuć Cię w powietrzu i w dymie z ostatniego papierosa. Dlaczego tak długo Cię nie było? Nie odpowiadaj czasem! Ważne, że teraz mogę Cię przywitać i przytulić się do Ciebie. Odpocząć od zmartwień… Zamknąć oczy i odpłynąć. Daleko do najdalszych wspomnień. Do dziecięcej nadziei i ufności w to, że jesteś… - szepnęłam . -Wybacz, mój umysł czasem mnie szczerze zaskakuje. Nigdy nie mogę przewidzieć, jakich skojarzeń mogę się po nim spodziewać i jakie to słowa, mówiąc pospolitym językiem, przyniesie mi na język moja własna ślina.. -Wiem, wiem . Nie znamy się przecież od dzisiaj ,jesteś artystką, a artystom wybacza się wiele. Nawet, jeżeli żyjąc w swoim wyimaginowanym świecie przechadzają się z głową w chmurach i nieświadomi niczego depczą małych człowieczków czołgających się koło ich stóp po brunatnej, skalanej prozą ziemi. -Tak.. Hmm.. czasem zastanawiam się, dlaczego ostatecznie nie zostałeś psychologiem. Byłbyś dobry w tym fachu -Walizka upadła z hukiem na podłogę W tejże chwili poczułam nagłe szarpnięcie. Nie na tyle silne, by przewrócić mnie na podłogę, ale wystarczające, by zachwiać moją równowagą. Ktoś się najwyraźniej potknął i niechcący zahaczył o mnie zabłąkanym łokciem. Torebka którą trzymałam w drżących dłoniach omal nie upadła z hukiem na ziemię, a ja wydałam z siebie ciche, lekko słyszalne westchnienie.
- Przepraszam…