Koniki polskie, to jedyna rasa koni prymitywnych występujących w Polsce. Są potomkami tarpanów, żyjących niegdyś w puszczach Polski, Litwy i Prus. Ostatnie, żyjące na ziemiach polskich tarpany odłowiono w Puszczy Białowieskiej w II połowie XVIII w. i umieszczono w Zwierzyńcu - rezerwacie myśliwskim hrabiego ordynata Zamoyskiego, gdzie najdłużej zachowały się na naszych ziemiach. Rezerwat ten zajmował między innymi tereny dzisiejszej ostoi konika polskiego. Na początku XIX w. rozdano je okolicznym chłopom, gdzie krzyżowano je z końmi domowymi. Z tych krzyżówek, w okresie międzywojennym naukowcy odtworzyli postać dawnego tarpana. Nazwano go konikiem polskim.
Charakterystyczne cechy koników polskich to: niski wzrost (125 -135 cm), obfite owłosienie w okresie zimy, maść myszata z czarną pręgą przez grzbiet. Całe swoje życie spędzają pod gołym niebem. Ostoja ma ok. 40 ha, tu koniki swobodnie biegają, śpią, jedzą, rodzą się i umierają. Konik polski został też umieszczony w herbie Roztoczańskiego Parku Narodowego.

Zwierzyniec, Stawy Echo w Roztoczański Park Narodowy