(0)
W Dolnym Mieście Mistry .
Cytat z internetu......
Od Bramy Monemwaskiej, łączącej górną i dolną część miasta, prowadzi kilka tras: w prawo idzie się do klasztorów Pantánassa i Perivléptos, zaś w lewo do klasztoru Vrontochión i katedry. Szybciej i łatwiej jest pójść w prawo, a potem zawrócić w dół do Vrontochiónu.
Kiedy w 1952 r. ponownie przystąpiono do prac wykopaliskowych, ostatnie 30 rodzin mieszkających w Dolnym Mieście przesiedlono do wsi Néos Mistrás. Na miejscu pozostały jedynie zakonnice z klasztoru Pantánassa (Królowej Świata); w tej chwili jest ich siedem. W klasztorze znajduje się sala przyjęć, w której siostry sprzedają swe wyroby rękodzielnicze, a czasem podają gościom chłodzącą vissinádhę (napój wiśniowy). Klasztorny kościół z 1428 r., który zachował doskonałe proporcje między elementami bizantyjskimi i gotyckimi, jest chyba najpiękniejszą świątynią w całej Mistrze. Freski pochodzą z różnych okresów, bodaj najwspanialsze są XV-wieczne sceny z życia Chrystusa, które umieszczono na ścianach galerii (wejście po schodach na zewnątrz). David Talbot Rice, autor klasycznej Sztuki bizantyjskiej, napisał o tych freskach, że „...na Zachodzie jedynie El Greco, a później Gauguin, używali kolorów w ten sposób”. Inne freski powstały w latach 1687–1715, kiedy Mistra znajdowała się pod panowaniem weneckim.
Poniżej tej części Dolnego Miasta wznosi się bizantyjska rezydencja z balkonami, zwana Domem Frangopoulosa, swego czasu najważniejszego ministra despotii i fundatora Pantánassy.
Dalej stoi maleńki klasztor Perívleptos, gdzie w jednokopułowym kościele, częściowo wykutym w skale, znajduje się najpełniejszy w całej Mistrze cykl fresków, z nielicznymi wyjątkami datowanymi na XIV w. Pod pewnymi względami przewyższają one nawet freski z Pantánassy, łącząc humanizm z bizantyjskim uduchowieniem.
dodane na fotoforum:
