droga przez pola i farmy gdziesik w Albercie

obiecywałam, że ją pokażę. Niejednokrotnie w naszych włóczęgach po świecie zjeżdzamy z trasy i specjalnie "błądzimy". Czasem z tego błądzenia wychodzi wielkie nic, czasem zaś, jak w tym przypadku seria ulubionych wspomnień . I co ciekawe, o ile tylko jest wystarczająco paliwa w baku- nigdy się nie martwię, że się zgubimy " naprawdę"

Wspomniałam już o dzikich różach tej prowincji. Tu i ówdzie dolatuje do Ciebie w całkiem nieoczekiwanych miejscach ich woń. I jest to urocze!
"Tubylcy" są sympatyczni i gdybym śmiała porównać ich z sąsiadami z południa ( czyli z na przykład mieszkańcami Montany)- różnicy musiałabym szukać dość długo. Alberta swego czasu chciala się odłączyć od Kanady ( kto o tym pamięta, no kto?- ja o dziwo pamiętałam!) Jest to stan z ogromną ilością bogactw naturalnych ( ropa! ropa!, Panie i Panowie!) oraz nieoszacowanym potencjałem rolniczym i ilością drewna wszelakiego. Sentymenty separatystyczne, obecne w tej prowincji od wczesnych lat 30-tych zeszłego stulecia, odnawiają się raz po raz, zwłaszcza zaś kiedy mieszkańcy tutejsi odczuwają skutki polityki krajowej jako niesprawiedliwe i wręcz szkodliwe. Tak było kiedy Ontario dostało dotacje do produkcji traktorów od państwa, a podnosząc ceny na traktory- wydoiło najbardziej Albertę, gdzie popyt był największy. A do wspólnego garnuszka Alberta dokłada więcej niż inni. Problem pogłebia i fakt, że ta prowincja tradycyjnie jest bardziej konserwatywna zarówno jeśli chodzi o politykę, jak i sprawy socjalne. Teksas kiedyś też chciał się odłączyć od Unii ( że o stanach Południa nie wspomnę), ale jakoś wszystkim zawsze łatwiej załatwiać spory prostolinijnym stwierdzeniem, że w kupie raźniej. Czy Ameryka Północna będzie kiedyś składała się z czterech państw? Bardzo wątpię.