Wakacje 2008 -cd.

Berlin - Muzeum Pergamońskie - Zbiory Sztuki Starożytnej - Ołtarz Pergamoński
Zbiory te wywodzą się z kolekcji należącej do elektorów brandenburskich. Znajdują się tutaj wykopaliska i znaleziska, które tworzą kolekcję należącą do jednej z najbardziej znaczących na świecie. Oglądamy tu niesamowite konstrukcje architektoniczne a wśród nich tę najważniejszą, która jest dumą muzeum – Ołtarz Pergamoński.

Ołtarz Pergamoński zwany Wielkim Ołtarzem to wolno stojący, nie związany ze świątynią ołtarz, poświęcony Zeusowi i Atenie Zwycięskiej. Zbudowany został, według projektów Menekratesa z Rodos, w latach (180-160 p.n.e.) w Pergamonie przez Eumenesa II dla upamiętnienia zwycięstwa nad Galatami.
Ołtarz zaliczany jest do szczytowych osiągnięć sztuki hellenistycznej. Architektura ołtarza miała wpływ na inne obiekty tego typu, jak np. ołtarz Ateny w Priene i ołtarz Artemidy w Magnezji nad Meandrem.
W późniejszych czasach ołtarz został zniszczony, a materiał wykorzystany przy budowie tzw. murów bizantyjskich (wzniesionych ok. 700r.).
Podczas prac wykopaliskowych, prowadzonych w latach 1878-1880 przez niemiecką ekspedycję archeologiczną pod kierownictwem Carla Humannana, odkryto płyty pokryte płaskorzeźbami. Elementy ołtarza zostały przewiezione do Berlina. W latach 1911-1930 ołtarz zrekonstruowano i obecnie możemy podziwiać go tutaj w muzeum.


Ołtarz jest wierną rekonstrukcją, a jego ogrom i piękno wzbudza podziw wśród wszystkich zwiedzających.
Ołtarz wzniesiono pośrodku dziedzińca na drugim tarasie pergamońskiego akropolu, dzięki czemu można było go podziwiać ze wszystkich stron. Ołtarz miał kształt prostokątnej budowli, otwartej ku zachodowi, o wymiarach 36,4 x 34,2 m, z dwoma wysuniętymi bocznymi skrzydłami, między którymi biegły monumentalne schody o szerokości 20 m. Stopnie schodów zamykały także boki skrzydeł ołtarza. Powyżej cokołu na wysokości 5,5 m umieszczony był ciągły fryz, zwany Wielkim. Fryz ma wysokość 2,3 m a długość 120,0 m i przedstawia sceny walki bogów olimpijskich z Gigantami, Gigantomachię. Na ścianie wschodniej uwieczniono bogów olimpijskich (Zeus, Atena, Artemida); na zachodniej – bogów ziemi i morza, a na południowej – bogów światła (Helios, Eos, Selene). Nad nim umieszczona była jońska kolumnada, złożona z 12 kolumn zamykających od zachodu rodzaj podłużnej sali – przedsionka; w głębi odpowiadało im tyleż pilastrów.
Przez przedsionek przechodzono na, utworzony przez kolumnadę, portykowy dziedziniec wyłożony płytami. Właściwy ołtarz ofiarny znajdował się wewnątrz tego dziedzińca. Niewykończenie pewnych fragmentów oraz widoczny pośpiech w wykonaniu świadczą, że ołtarz prawdopodobnie nie został ukończony przed śmiercią swojego inicjatora – Eumenesa II. Ściany wewnętrzne ołtarza ozdobione były płaskorzeźbami, tworzącymi tzw. Mały Fryz o długości 79 m, opowiadającymi historię z życia Telefosa, syna Heraklesa, uważanego za mitycznego założyciela Pergamonu. Poszczególne sceny z życia Telefosa przedstawiono w porządku narracyjnym.
Wykonane przez kilkunastu artystów rzeźby zdobiące fryz, charakteryzują się niezwykłym realizmem, dynamiką ruchu, którą podkreślają fałdy szat, dramatyzmem treści, oraz misterną techniką wykonania w głębokim reliefie (zwłaszcza w płaskorzeźbach zdobiących ściany boczne budowli).