Lubin - wakacje 2008

Lubin
Przed powrotem do Świnoujścia zajrzeliśmy jeszcze do Lubina. Ta niewielka miejscowość, trochę chyba mało znana, należy do grona najwcześniej wymienianych w źródłach pisanych pomorskich osad. Chociaż przekazy te nie są liczne to wskazują jednoznacznie na niezwykły charakter, jaki miejscowość miała, zwłaszcza we wczesnym średniowieczu. Herbord - autor jednego z żywotów św. Ottona z Bambergu, misjonarza Pomorza - opisuje w połowie XII w. miejscowość jako gród (castellum lubinum) i informuje, że biskup bamberski wzniósł w jego obrębie ołtarz kościoła. Była to zatem jedna z kilku najstarszych chrześcijańskich świątyń na całym Pomorzu. Jak wskazują późniejsze dokumenty z lat 1186 i 1243 kościół lubiński był pod wezwaniem św. Mikołaja, patrona żeglarzy i rybaków. Drugi z autorów żywotów - Mnich z Prieflingen - opisuje miejscowość jako miasteczko Lubin (civitatula Liubin), co również wskazuje na jego niezwykłe znaczenie. Sądząc również na podstawie innych informacji pojawiających się w tych źródłach można stwierdzić, że gród w Lubinie był w XII w. główną siedzibą urzędnika książęcego zarządzającego krainą - a więc był ważną jednostką administracyjną.
Gród w Lubinie został zdobyty i najprawdopodobniej doszczętnie zniszczony w czasie jednej z wypraw prowadzonych przez duńskiego króla Waldemara I w 2. poł. XII w. Stało się to najprawdopodobniej w 1173 r, a informację na ten temat przekazał duński kronikarz Saxo Gramatyk. Określił on miejscowość jako Lyubino. Po upadku grodu, kościół pod wezwaniem św. Mikołaja funkcjonował jeszcze bardzo długo jako kościół parafialny, a wzmiankowany był w latach 1321-1322. Rozebrany został dopiero w czasach nowożytnych, co wiązało się z budową kościoła w miejscu, w którym świątynia stoi do dziś.
Gród z racji swego położenia przy głównym szlaku wodnym pełnił funkcje militarne - jako główna strażnica nad Świną i łączył system obronny pomiędzy Wolinem a Przytorem. Gród w Lubinie był także centrum administracyjnym dla całego zachodniego terenu wyspy Wolin, skupiał okoliczne grodziska i osady.
A co pozostało po Grodzisku w Lubinie, do dziś?
Na najwyższym punkcie nad Zalewem Szczecińskim znajdują pozostałości po tym wczesnośredniowiecznym grodzie. Odkryty został kształt dawnych umocnień ponadto znajduje się tu mała ekspozycja fragmentów wczesnośredniowiecznej ceramiki.
Ale to, co najbardziej przyciąga turystów, to tarasy widokowe.
Tarasy umiejscowione są w najwyższym punkcie klifu nad Zalewem Szczecińskim, ponad 50 m n.p.m. Rozpościera się stąd niesamowity widok na Zalew Szczeciński, archipelag czterdziestu czterech jego wysp oraz rozlewiska wstecznej delty rzeki Świny i jezioro Wicko Wielkie.
Na tarasach zamocowane są bezpłatne lunety widokowe, które umożliwiają dokładniejszą obserwację ciekawych obiektów i miejsc.
A obserwować stąd można żyjące tu rozmaite ptactwo - w tym dumnie krążącego nad grodziskiem orła bielika - symbol Wolińskiego Parku Narodowego, a także tor wodny Szczecin-Świnoujście i poruszające się po nim liczne jednostki wodne.
Nas zaintrygowały olbrzymie połacie zieleni. Jesteśmy przekonani, że to tatarak i sitowie zarasta zalew, ale jak się później dowiadujemy, są to właśnie wysepki archipelagu, porośnięte trawami. Młody człowiek, który tu sprzedawał bilety wstępu na teren grodziska, wyprowadził nas z błędu, dowiedzieliśmy się, że jego mama pamięta czasy, kiedy na tych wysepkach koszono trawy i łódkami transportowano je do brzeg.