super weekendu zycze...


Dziś jest Dzień Kawy...(sciagnelam z FB)

Nieważna jaka – puszczalska, sypana czy mrożona – bez dobrej kawy dziś się nie obędzie. Albo pięciu….

Przy filiżance tego aromatycznego naparu świetnie się myśli, odpoczywa, a nawet leczy stresy. Już w XVIII wieku francuski lekarz i filozof Julien Offray de La Mettrie zauważył, że „kawa, owa odtrutka wina, popędza wyobraźnię i usuwa w ten sposób ból głowy i troski, nie zachowując ich, jak tamten trunek, na dzień następny.” Jaki wpływ miała kawa na poetów?


Pierwszym polskim poetą, który w swoim wierszu poświęcił miejsce temu napojowi, był Jan Andrzej Morsztyn (1621–1693). Kawa mu nie zasmakowała, więc bez ogródek wyraził się o niej negatywnie – w następujący sposób (cytuję fragment wiersza):

„W Malcieśmy, pomnę, kosztowali kafy,
Trunku dla baszów, Murata, Mustafy
I co jest Turków, ale tak szkaradny
Napój, jak brzydka trucizna i jady,
Co żadnej śliny nie puszcza na zęby,
Niech chrześcijańskiej nie plugawi gęby!”

Antoni Lange (1861–1929). W poemacie „Kawa”, którego fragment przytaczamy poniżej, pisał tak:

„Witaj mi, witaj, wonna czaro mokki!
Kocham twą duszę, o płynny hebanie,
Aromatyczne pary twej obłoki,
Którymi buchasz w polewanym dzbanie,
Kiedy kipiące twych ziarn gotowanie
Cały glob ziemski czyni mą dzierżawą;
Oto spoczęłaś w białej porcelanie,
Arabskich pustyń córo, czarna kawo!

Rzekł Wolter, mistrz picia kawy głęboki,
że masz być słodka jak dwu serc kochanie
I taka czarna jak smolne potoki,
I tak gorąca jak piekieł otchłanie.
Tak cię pijają chodzące w turbanie
Puszcz dzikie syny z fantazją jaskrawą!
O słodki, czarny, gorący szatanie,
Arabskich pustyń córo, czarna kawo!”
(sciagnelam z FB)