śnieżyce

Śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum)
Śnieżyca wiosenna jest jednym z najbardziej znanych kwiatów wiosennych. Roślina ta często mylona jest ze śnieżyczką (Galanthus). Rośnie w Pirenejach, w południowej i wschodniej Europie oraz na Kaukazie. Bylina składa się z kulistej cebuli o średnicy 2 cm, okrytej zielonkawą łupiną, łodygi i pędu kwiatowego. Na pędzie rosną pojedyncze, czasem po dwa, dzwonkowate i pachnące białe kwiaty (o długości do 25 mm) z zielonymi plamkami na końcach płatków. Roślina kwitnie od marcu do kwietnia. Pierwsze liście i kwiaty pojawiają się nawet, gdy leży jeszcze śnieg. Po kwitnieniu wytwarza się owoc z drobnymi nasionkami. Śnieżyca wiosenna osiąga wysokość do 25−30 cm. Jest stosunkowo rzadkim gatunkiem europejskim, narażonym na wyginięcie i znajdującym się pod ścisłą ochroną. Na odpowiednim stanowisku rozsiewa się sama. Ludowe nazwy tej byliny to gładyszek i śniegółka.

Śnieżyca letnia (Leucojum aestivum)
Śnieżyca letnia jest rośliną większą od śnieżycy wiosennej. Osiąga wysokość 30−50 cm, a jej cebula ma średnicę 3 cm. Składa się z 4−7 liści i pędu, na którym kwitnie około 8 dzwoneczków (zebranych w grona) z zielonymi plamkami na końcach płatków. Śnieżyca letnia kwitnie od kwietnia do maja. W warunkach naturalnych rośnie w południowej i środkowej Europie oraz na Kaukazie. Jest rośliną trującą.https://budujesz.info/artykul/sniezyca-kwiat-zagrozony-wyginieciem,648.html