:)))

Fotografia

Fotografia (gr. fotos) – rysowanie za pomocą światła. Wymyślił ją pewien człowiek, któremu kiepsko szło malowanie, a miał w domu dużo dziurawych pudeł i tak wpadł na pomysł odwzorowania obrazu – wprawdzie do góry nogami, ale to było mało istotne. I tak powstało pierwsze zdjęcie, na którym może i mało widać, ale zawsze to już coś.
Fotografia dzieli się na tradycyjną (wymierający gatunek) i cyfrową (wojna - pomiędzy firmami Canon i Nikon). Ta pierwsza opiera się głównie na siedzeniu w ciemni przy czerwonej żarówce bądź w zupełnej ciemności (jeśli robimy zdjęcia tak zwane kolorowe) nad różnorakimi odczynami chemicznymi i próbami uzyskania czegoś z niczego, czyli dobrego, kontrastowego zdjęcia plus może utratą wzroku i uczuleniem jeśli bezrozumnie macza się ręce w kuwetach z chemią.
Fotografia cyfrowa natomiast rozrasta się w zastraszającym tempie (patrz Chińczycy i Japończycy na wakacjach i nie tylko...) zdjęcie jest zapisywane na sprzęcie optoelektronicznym nazwanym matrycą (cokolwiek to jest).
W dzisiejszych czasach, to jest XXI wieku, aparaty cyfrowe znajdują się nawet w naszych maleńkich telefonach komórkowych, możemy sobie tylko wyobrazić gdzie jeszcze będą umieszczane.
Każdy Polak potrafi (ba, czego Polak nie potrafi...) wymienić 2 rodzaje aparatów cyfrowych: aparat kompaktowy i lustrzanka. Problem w tym, że już rozróżnić który do czego służy - to już wyższa sztuka.
Fotografia artystyczna – wyższy poziom fotografii. Musi być czarno-biała lub w kolorach sepii, dobrze jeśli analogowa (cyfrowa jest „a fuj”) inaczej nie ma duszy. Przedstawia twarz starej kobiety (nurt klasyczny) lub pupę młodej (nurt neoklasyczny).
Artyści fotograficy są nierozumiani przez otoczenie z wyjątkiem serwisów tematycznych, gdzie ich czarno–białe prace z twarzą starej kobiety zajmują czołowe miejsca w rankingach. Jednakże śladem artystów szeroko pojętych artyści fotograficy nie tylko są nierozumiani przez otoczenie, ale nie rozumieją także samych siebie, stąd konflikt wewnętrzny, uzewnętrzniany poprzez czarno-białą fotografię starej kobiety.
Fotografia artystyczna powinna być nieostra, maksymalnie rozmazana i niewyraźna – na ogół ma to znaczenie w tych przypadkach, w których artyście z jakiś przyczyn nie udało się stworzyć dzieła doskonale ciemnego lub jasnego.
Poruszenie obiektów przedstawionych na fotografii ma odzwierciedlać poruszenie artystycznej duszy artysty i świadczyć o jego zaangażowaniu w tworzenie dzieła. Może to również świadczyć o tym, iż artysta został popchnięty przez pewną osobę. Aby uzyskać ten efekt należy przede wszystkim zrezygnować ze statywu oraz maksymalnie wydłużyć czas ekspozycji. Jeśli to za mało, warto spróbować robić zdjęcia w bardziej wyrafinowany sposób, na przykład mocując aparat do kierownicy rowerowej i pstrykając podczas szaleńczego downhillu.
Ważnym elementem fotografii artystycznej są szumy i inne wysokiej rangi artefakty, takie jak włosy, pył, kurz, fragmenty śniadania, dziwne kropki, tajemnicze talerze latające itd. Wszystko to powinno być przyklejone albo do matrycy/kliszy albo do obiektywu. Dobrze jeśli obiektyw jest
porysowany.Najlepiej szczotką drucianą. Bardzo efektowne jest też zrobienie sobie zdjęcia od góry. Robienie zdjęć od góry dobrze działa na zdrowie, ponieważ prostując rękę, krew spływa do mózgu i wychodzi lepsze zdjęcie. Można też skorzystać z lustra najlepiej przeznaczonego do robienia zdjęć. Jeśli już kupisz takie lustro, zdjęcia na pewno wyjdą świetne!

w/g Nonsensopedii ...i nareszcie wiem to, czego do tej pory nie wiedziałam ;))