;-(

klęcząc na niesprawiedliwości, opieram głowę o raniącą rzeczywistość...
i płynie słona kropla w ciszy, między kolejnymi oskarżeniami...
i nie ma prawa obrony...
i wszyscy głusi na krzyki...
obojętność wrzynana w nadgarstki, niczym kolczaste kajdany...

i stoi nade mną...
to on - Fałsz, z siekierą starą, tępą...
będzie bolało - myślę...
zapowiada się długie cierpienie...

i słyszę świst... kat wziął rozmach...
spada ostrze, nieostre...
rani, nie raniąc, a ból przeszywający...
kruszą się kości...

schemat się powtarza raz za razem...

jak długo jeszcze?

ile wytrzymam?

czy uda się uciec...?