bo nadszedł moment, gdy czuję się jak przysypana stosem kamieni

kiedy ktoś rujnuje Mi całe życie w ciągu kilku minut, kilku wypowiedzianych słów...
znów tracę wiarę w ludzi, znów zamykam się na świat...
a mój świat to... to miejsce... ten człowiek... ten układ... to życie...
lecz w jednej sekundzie wszystko się rozmyło, jak atrament na przemokniętym od kropel łzawiącego nieba, liście do Szczęścia...
które gdzieś zgubiłam w drodze do lepszego życia... tak nieodgadnionego... i tak niepewnego...

na chwilę obecną - nieosiągalnego...

gdyby tak uciec stąd daleko i nabawić się amnezji...