część 3: "opowiadanie o niewidzialnym dziecku". tove jansson

Poza tym nie bardzo było wiadomo, gdzie patrzeć, gdy się rozmawiało z Nini. naturalnie starano się spoglądać trochę powyżej dzwoneczka, gdzie, jak należało przypuszczać, były oczy Nini. Ale nagłe spojrzenie zsuwało się w dół, aby zatrzymać się na czymś, co było widzialne. A to nie było grzeczne.
Tatuś chrząknął.
- Bardzo nas cieszy – zaczął – że Nini dziś więcej widać. Im więcej ją widać, tym bardziej jesteśmy radzi...
Mi roześmiała się głośno i zaczęła stukać łyżką o stół.
- To dobrze, że zaczęłaś mówić – powiedziała. - O ile w ogóle masz coś do powiedzenia. A może znasz jakieś gry?
- Nie – pisnęła Nini. - Ale słyszałam, że są tacy, co się bawią w różne gry.
Muminek był oczarowany.
Postanowił nauczyć Nini wszystkich gier, jakie znał. Po śniadaniu zeszli we trójkę nad rzekę, żeby nauczyć Nini różnych gier. Ale Nini okazała się zupełnie niemożliwa. Dygała i kłaniała się, i mówiła z powagą „oczywiście”, „ach, jak miło” i „naturalnie”, ale miało się przy tym pewność, że bawi się z grzeczności, a nie dla samej zabawy.
- No, biegnij, biegnij! - krzyczała Mi. - Czy nie umiesz nawet skakać?
Cienkie nóżki Nini biegały i skakały posłusznie. Potem znów stała nieruchomo, zwiesiwszy ramiona. Puste wycięcie sukienki nad dzwoneczkiem wyglądało bezradnie.
- Czy myślisz, że to się może komuś podobać? - krzyczała Mi. - Czy nie masz wcale życia w sobie? Chcesz, żebym cię stłukła, co?
- Raczej nie – powiedziała Nini z pokorą.
- Ona nie potrafi się bawić – wymamrotał Muminek; był rozczarowany.
- Ona nie potrafi się nawet rozzłościć – powiedziała Mi. - W tym tkwi całe nieszczęście. Słuchaj – mówiła dalej podchodząc blisko do Nini i patrząc na nią groźnie. - Nigdy nie będziesz miła własnej twarzy, dopóki nie nauczysz się bić. Możesz mi wierzyć.
- Tak, oczywiście – zgodziła się Nini cofając się ostrożnie.
Poprawy jednak nie było.

-----------------------------------
Ciąg dalszy - część 4.
https://www.garnek.pl/jonasz/4763305