Bratnia dusza ...

„Drabina do nieba”


W niedorzeczności sytuacji i na przekór wszystkiemu,
Co w znaczeniu, ma mniej, niż sam znak zapytania …
Otworzyłoby coś, w magii krainie, fantazji w złudzeniu
Gdyby nie jakaś niechęć i czas, wszelkiego zaniechania

Po drabinie do wspomnień, co jeszcze nie zapisane
Już jednak elementem każdego dnia, coś już buduje
I to, co chociaż jeszcze nie do końca, może jest znane
Na niebie fantazji, wdzięcznie barwami tęczy, maluje

Tam wysoko, gdzieś tajemnic zalegają półki obficie
I wszelki kolor, pokrywa szarość cienia zagadki …
Tam też ukrywa się prawda, ciszą milczenia skrycie
Mając w swej nadziei, na przygody trwałość zadatki.

Januszowskie obrazy, wdzięcznie w naturze obnaża
To, co bywa niewidzialnym, w magii tylko być może
Jego odbicia niczym w tafli wody, wielokroć powtarza
Za dnia letniego, czasu wolnego, od trudu pracy, porze

W zaufaniu, z dala od wszelkiego chaosu życia i mozole
Gdzie cisza, swą gra tę samą, co zawsze nutę spokoju
Życie toczy się, niezmiennie po okręgu nadziei kole …
Nie szczędząc trudu, w sposobie osiąganiu celu i znoju

Gdy chytrość w spojrzeniu, a wejrzenie w oczy ma zamiar
Co jeszcze myślą zaledwie, po drabinie wznosi ku górze
Jakże trafny już na tarczy, do słusznego celu, ma namiar
By rzucać jej u stóp, z jego chęci i woli, te bez kolców, róże


7.08.2013 r. godz. 12;24