To tak dla porównania
Prawa strona Siws lat 8, pół roku po kupnie (kiedy już łaskawie nie próbowała mnie zamordować tylko i wyłącznie za to, że się pojawiłam w jej pobliżu)
Lewa strona Siws obecnie. Trochę bardziej siwa, trochę lepiej poskładana, trochę więcej luzu i zaufania i odrobinę więcej mięśni :D
Najpiękniejsza klacz świata. Najmądrzejszy koń uniwersum.
I mam ten honor i zaszczyt, że znosząc moje niedostatki, braki umiejętności, złośliwości i niecierpliwość postanowiła zaufać właśnie mnie :)

Powiem Wam coś (będzie zaś długo i nudno, więc jesli ktoś nie ma ochoty czytać, niech zakończy na tym etapie).

Praca z każdym koniem wymaga cierpliwości, miłości, ogromu poświęconego czasu i postawienia dobra i potrzeb konia nad swoje własne.
Jeśli ktoś zachowa te właśnie zasady, pamiętając jednoczesnie o tym, żeby nie przekładać na konia ludzkiej logiki, emocji i toku myślenia, to nawet nie będąc dobrym jeźdźcem może konia ułożyć pod siebie.
Moja koleżanka, która dopiero uczy się jeździć kupiła młodziaka. 3latka, o którym można powiedzieć jedynie to, że jest ładny i ma złoty charakter.
Sama na niego nie wsiada - zdając sobie sprawę, że za mało umie, żeby zająć się tym koniem (za co jej chwała), oddając konia pod opiekę i zajeżdżenie osobom, które "niejednego konia zjadły".
Przy całym tym podejściu usłyszałam kiedyś słowa :
- ja nie będę na nim startować wielkiego sportu, ale chciałabym, żeby ten koń dużo umiał
Powiem Wam, moi drodzy, że Waszym koniom zwisa koło ogonów, czy potrafią zrobić poprawny ciąg, piaff, świetny trawers, czy są w stanie przeskoczyć 170 cm. Nasze konie mają w życiu jeden cel - przetrwać i dobrze się przy tym bawić.
Jeśli potrafimy stopniować trudność jazdy tak, żeby koń miał radochę do super. Ale nie widzę sensu w "musztrowaniu" konia, który ma służyć li tylko i wyłącznie naszej własnej przyjemności i rekreacji.
Nie mówię tu o koniach przygotowywanych do zawodów - mówię o naszych poczciwych łosiach, które mamy wyłącznie po to, żeby mieć radość z jazdy.
Jeśli ty sam/sama nie masz ambicji na wielki sport to odpuść to swojemu koniowi.
Dowiedziałam się kiedyś, że Siws był na szkoleniu ujeżdżeniowym w Annopolu u jakiegoś super speca, którego nazwiska nie pamiętam. Jestem skłonna w to uwierzyć, bo ciąg to dla niej nie problem, nogami rzuca jak baletnica i potrafi wszystko, o czym mogłabym tylko pomyśleć. Problem taki, że ja nie potrafię i nie mam co do tego żadnej ambicji. Więc odpuszczam i cieszę się jazdą, ktora nie jesti skomplikowana i wymagająca za to daje nam obu radość.
Wiem też, że Siws potencjał skokowy ma ogromny. Ale co z tego, skoro ja źle skaczę w związku z czym po kilku skokach Siws traci zapał i się denerwuje? Skaczemy więc sobie parę małych przeszkód na jeździe, koń się cieszy, ja mam radochę i nie cisnę jej dalej...

Radość z pracy z każdym koniem jest ogromna. Radość z pracy z koniem po przejściach, który człowieka kojarzył z bólem i strachem - nie do opisania.
Wyprowadzić na prostą konia, który na widok człowieka rzucał się z zębami, który uchylał się na dźwięk własnego imienia, który na widok ogłowia dostawał szału - to jest radość której nie opiszesz w żadnym z języków ludzi.

Tego Wam życzę - radości ze wspólnych chwil, nieprzebranych momentów szczęścia z Waszymi końmi.

Skończyłam bełkotać :D