KLON

„Kiedy klon wcześnie opada,
pstrą zimę zapowiada.

I nigdy się nie myli. A przed odlotem liści jest chyba najpiękniejszy, najbardziej malowniczy. Zwłaszcza w lesie, na tle dębów, grabów, lip, gdy jego smukły białoszarawy pień o podłużnie spękanej korze obrastają miejscami ciemnozielone, szmaragdowe i rude mchy, a bujna korona o wzniesionych konarach, poruszana wiatrem, migoce w październikowym słońcu żywym złotem…
… Zakwita w końcu kwietnia zielonawożółtymi gwiazdkowatymi kwiatkami, zebranymi w małe baldachogrona, w takie kępki, które przyczepione tu i ówdzie do gołych gałęzi, wyglądają trochę jak kwiatek przy kożuchu. Ale zaraz potem okrywa się gęstwą dużych, pięcioklapowych liści – i wszystko jest w porządku. Jego owoce – te skrzydlaki, które przylepialiśmy sobie śliną na nosie podczas przedszkolnych wycieczek do parku – dojrzewają i opadają na przełomie września i października…
…Jako drzewo tak stare i urodziwe, bywał nasz zwyczajny klon w głębiach minionych tysiącleci częściej bóstwem niż demonem. O tym, jak rzadko ukrywał się w nim zły duch, świadczy choćby to, że pioruny, które nieomylnie trafiają w demony (oczywiście według wierzeń umysłów pierwotnych), tylko od czasu do czasu grzmotnęły w jakiś klon…
Będąc jeszcze w pełni sił magicznych, drzewo to opiekowało się nie tylko żywymi ludźmi. Dusze tych, którzy odeszli w zaświaty również mogły na nich liczyć. I to już od chwili, gdy zmarłego ułożono na grobowej desce. Co to za przyrząd ta „grobowa deska”? Nie, nie trumna, choć tak się może wydawać. Grobowa deska była początkowo zwykłą deską, ostruganą do czysta, surową. Później dano jej podpórki i stała się czymś w rodzaju ławy. Układano na niej ludzi umierających, ażeby mieli lżejszy skon, albo już zmarłych, by ich przygotować do pogrzebu. Mazur ze znanej piosenki „Umarł Maciek, umarł” – leżał właśnie na takiej desce, gdy mu zagrali i – wiemy, co dalej… Otóż te grobowe deski sporządzano z drzewa klonowego, ponieważ klon posiadał moc odpędzania samego diabła, kiedy ten czaił się w pobliżu, czyhając na duszę zmarłego. Pod jednym wszakże warunkiem – deska nie mogła być malowana ani tez czymś przykryta (najwyżej słomą, którą później kładziono na rozstajach, aby duch zmarłego mógł na niej odpocząć w drodze na cmentarz). Kto chciał pomóc klonowi w odpędzeniu czarta, który ponoć ucieka od wszelakich hałasów, ten pukał w nie malowane drewno deski. Skąd my to znamy? Ano właśnie!...”

„Gawędy o drzewach” – Maria Ziółkowska

https://www.youtube.com/watch?v=Nn9A3XkUvN4

dodane na fotoforum:

• drzewa