dla Kasi

Danae Tycjana
Tetmajer Przerwa Kazimierz


Na miękkim puchu białego posłania

promienna cała od słońca pozłoty,

Danae, Zeusa spragniona pieszczoty,

z osłon swe ciało dziewicze odsłania.



Z niebios się ku niej świetlny obłok słania

i nagle deszcz zeń na nią spada złoty:

to bóg, miłosnej czując żar tęsknoty,

zwisł nad cichego pełną pożądania.



Nagie jej ciało widzi i błękitu

jej wielkich cudnych źrenic blask przymglony,

senny, wśród boskiej rozkoszy zachwytu.



Przed złotym deszczem, od słonecznej strony,

u stóp jej białych, podobny do świtu,

gdy dnieje: Amor uchodzi spłoniony.