II

Ale gdyby na moment jednak o śmierci zapomnieć, wziąć za centrum życie, życie które jest inne u każdego z nas(w przeciwieństwie do śmierci). Gdyby tak spojrzeć z perspektywy nas- ludzi, którzy żyją, żyli lub dopiero narodzą się: czy byłoby to dobre, gdyby owej śmierci nie było ? Czy aby na pewno bylibyśmy szczęśliwi bardziej niż w chwili obecnej, gdy śmierć otacza nas z każdej strony? To dziwne- jedna jest śmierć, a tak wiele ma oblicz. Wynika to być może z indywidualnego charakteru postrzegania przez osoby umierające? Nie, chyba nie tyle umierających, co raczej tych, które mają jeszcze tę szansę życia.

Są tacy, którzy odbierają śmierć jako karę- za grzeszne życie etc. Są tacy, którzy uważają ją za wielkie nieszczęście- przerwanie cudownego rajskiego życia- choć, czy aby na pewno zawsze rajskiego? Bo ja na przykład pojąć nie mogę jak to się dzieje, że kiedy kobieta w czasie wojny leży z otwartą raną przy torach, bez pomocy, cierpiąca i prosi by ją zabić i ktoś z wielkim oporem, ale jednak wybawia ją od bólu, to jak do cholery można mieć do zabijającego mieć wątpliwości moralne w takim momencie?! Ale wracając, są i tacy którzy mają śmierć za nagrodę, łaskę, która przerywa cierpienie i fizyczne i psychiczne. Nie brakuje ludzi którzy ze śmiercią wiążą nadzieje- ponadziemskie szczęście, ponadzmysłowe czucie, ponadracjonalną wiedzę wiążącą się z poznaniem tajemnicy, która od wieków nie przebrnęła do nas z zaświatów, której nie poznał (bynajmniej za życia) żaden mędrzec, ni filozof(idzie mi oczywiście o to- co po życiu ziemskim). Koncepcji jest wiele, chyba może być ich tyle ilu ludzi. Dlaczego jednak nikt jakoś nie chce uwierzyć, że z ostatnim uderzeniem serca, ostatnim oddechem wszystko się urywa- stop klatka-> ciemność, przerwa, przepaść, koniec, nicość, już tylko wrzucą do piachu, zgnijemy, zjedzą nas robaki, nasze resztki będą może jedynie dobrym nawozem dla gleby, by przyszłe pokolenia mogły zbierać ziemniaki i buraki…

cdn