Stokrotka...

Kwiatek skromny nad wyraz,
jeszcze pachnący wiosną
nie pozwala mi wcale
tak po prostu... dorosnąć...

Cieszy mnie jego widok
- nabrzmiałe ciepłem płatki,
na których w kroplach rosy
rozkłada warsztat tkacki
słońce

plotąc stubarwne tęcze,
by szafirowe smugi
co z cienia nagle błysną
nie mogły smutku zbudzić.

Niech w ciszy skrzydła rosną,
zielony mają odcień,
myśli zaś będą blisko,
od tego cudu... o szept.

Autor: Maryla