- Zabierz tą szafę - powiedziała Christine - wiem, że ci się zawsze podobała, a mnie już więcej nie będzie ona potrzebna...
- Przecież masz rodzinę...
- Nikt jej nie chce, oprócz maklera który tu się kręci i obiecuje za nią pieniądze, a i one nie są mi potrzebne. Zabieram z mieszkania parę rzeczy; oprócz odzieży stół i te jedyne krzesło które mi się na nowym miejscu zmieszczą.
Szafa, mały stół i dwa stylowe krzesła stanowiące komplet przez długie wieki zostaną rozdzielone i pozostaną mało znaczącymi meblami nie tworząc już tego uroku jakim lśniły wcześniej razem.
- Co zrobisz z resztą rzeczy ?
- Jeśli ty nie weźmiesz, przyjdzie makler, a reszta będzie na śmietniku.
Smutne, ale tak właśnie odchodzą ludzie nie do wieczności, ale do jego przedsionka - domu starców; gdzie zrywają się więzi rodzinne, gdzie odrzucasz wspomnienia, gdzie nic nie przypomina ci domu, gdzie nie masz miejsca na rodzinne pamiątki, gdzie kochasz i tęsknisz...za czymś...za kimś a widzisz realną pustkę...
Następnego dnia byłam z przyjaciółką obiecującą pomoc przy sortowaniu rzeczy które mogły by się przydać.
Zamówiony był także transport, aby przewieźć szafę do mojego mieszkania, przyjaciółka namawiała mnie do zabrania krzesła które miało zniszczoną tapicerkę i tworzyło częściowy komplet do szafy...
- Nie chcę...to trzeba naprawić, a tu naprawa kosztuje...
- Ty to zrobisz sama - mówiła spokojnie z przekonywującą pewnością - dasz radę...
- Nie, nie ja nigdy takiego czegoś nie robiłam - namówiła mnie...zabrałam...
Ta historia dobrze się kończy; krzesło naprawione i muszę dodać...że przyjaciele wiedzą więcej o tobie niżeli ty sam, starsza pani przeniosła się do domu starców który był po drugiej stronie ulicy...także miała tą szansę nie zerwania kontaktów z sąsiedztwem...z pewnością widząc ich miała wrażenie że jej życie nie jest namiastką tego co już było i trwa dalej w swoim i znanym otoczeniu.
Tragicznie zakończenie miała sytuacja z poprzedniej fotografii...Inge nie wytrzymała tego "przedsionka" - został ból i ta właśnie niezrozumiała "pustka"...