SKANSEN W SANOKU

przy wejściu do skansenu

Ze względu na znaczenie dla kultury regionu było pierwszym założonym po II wojnie światowej muzeum etnograficznym w Polsce, które dzięki kontaktom zagranicznym uzyskało jeszcze w latach siedemdziesiątych status samodzielnej placówki administracyjnej i naukowej, z pierwszym w historii polskiego muzealnictwa statutem typu skansenowskiego. Statut Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku był pierwszym tego rodzaju aktem prawnym w Polsce i posłużył następnie wielu innym placówkom do opracowywania własnych statutów normujących działalność powstających parków etnograficznych. Skansen został otwarty dla zwiedzających 25 lipca 1966. Z inicjatywy Aleksandra Rybickiego w Parku Etnograficznym powstała również pierwsza w Polsce stacja doświadczalna środków do konserwacji drewna zabytkowego. Za jego czasów powstały w Sanoku również dwie pracownie: konserwatorska i budowlana, które funkcjonują do dzisiaj. Rybicki rozpoczął wydawanie czasopisma naukowego „Materiały MBL w Sanoku”. Tutaj opracowano pod jego kierunkiem sprawdzony w praktyce system budowy parku własnymi brygadami konserwatorskimi, wypracowano wzorcowe modele organizacyjne oraz oryginalne metody konserwacji zabytków. Tadeusz Polak w "Biuletynie Informacyjnym Zarządu Muzeów" z 1974 określił Aleksandra Rybickiego jako "twórcę wielu zasad teoretycznych w muzealnictwie skansenowskim". W 1994 r. pożar zniszczył w skansenie kilka drewnianych obiektów. Oddział terenowy muzeum znajduje się Uluczu. Obecnym dyrektorem skansenu jest Jerzy Ginalski, który zastąpił profesora Jerzego Czajkowskiego. Wśród naukowców współtworzących sanocki skansen znaleźli się m.in. Roman Reinfuss, Ksawery Piwocki, Gerard Ciołek, Ignacy Tłoczek, Adam Fastnacht, Jerzy Tur, Ryszard Brykowski i Michał Czajnik. Pod względem ilości zgromadzonych obiektów było od początku największym skansenem w Polsce