(30)
wstaję tak jakby na komendę,
jak w nocy na głośny dziecka krzyk.
rzucam w korytarz ciało zaspane,
parę nóg i parę rąk.
może i chcę przylgnąć murem identyfikacyjnie,
jak w obyczajowym filmie.
ustalam współrzędne dla pewności,
że ciągle należę do
świata, który dezorientuje
roszczeniem zmylającym mnie.
konsekwentnym celebrowaniem,
każdego napoczętego dnia
na nowo przywołujesz wspomnienia
tego, czego wyrzekłam się.
więc nocą przewieszam
w domu obrazy.
może już nie znam innego świata
i boje się, że zostanę w tym.
próbujesz wyłamać mnie
z tej mechanicznej choreografii.
Mela Koteluk - Jak w obyczajowym filmie
https://www.youtube.com/watch?v=1kM-G5rG-RE
