Skały Adrszpasko-Teplickie (Czechy)

POZWOLIĆ ODEJŚĆ
Kto rozmyśla o życiu, nieuchronnie natknie się na bezsilność człowieka. Codziennie zdarza się wiele sytuacji, na które nic nie możesz poradzić. Niezależnie od tego, ile masz pieniędzy, nie możesz temu zapobiec, czy jesteś samotny i masz wiele zmartwień, czy też szczęśliwcem, któremu w życiu pozornie wszystko się udaje.
Jako człowiek jesteś tym, kto traci. Nie potrafisz niczego zatrzymać. Ostatecznie wszystko przecieka ci przez palce. Marzysz, planujesz i budujesz, odnosisz sukcesy. I naraz przychodzi cierpienie, rozczarowanie, noc. Czasem nagle jak grom zdarza się wypadek, choroba, śmierć. Znasz takich ludzi, młodych i starych, którzy odchodzą i już nie wracają, bliskich ci, drogich ludzi. Chciałbyś ich zatrzymać, jak siebie samego. Chciałbyś, by piękny dzień nigdy się nie kończył. A musisz jednak pozwolić mu odejść, co wieczór odejść dniowi, a pewnego dnia – wszystkiemu.
Nie zacznij teraz nad tym płakać. To, że jesteś mały i bezsilny, to nie powód do żalów. Ale również nie powód, by uciekać w ten świat z jego pozorami. Dopiero gdy doświadczysz całej swej bezsilności, dojrzałeś do przyjęcia Boga. Wtedy wszystko zyskuje sens i cel: twój strach, twoje cierpienie, zdrowie i twoja choroba, twoje życie i twoja śmierć. Gdyby nie było Boga, nieśmiertelnej miłości na drugim brzegu, wówczas wszystko stałoby się bezsensowne i całkowicie absurdalne.
25 sierpnia