13 marca

ŁAZARZ U NASZYCH DRZWI

Gdy myślę o głodzie panującym na świecie, mam przed oczyma miliony ludzi jak szkielety smutno i groźnie na mnie patrzących. I słyszę ich bezsilny głos, który mnie przeszywa:
Zwiemy się łazarzami i leżymy przed waszymi drzwiami. Jesteśmy głodni. Zwiemy się łazarzami i od lat miliony nas leżą przed waszymi drzwiami. Nie widzicie nas, ale wiecie, że jesteśmy, że mieszkamy w tej samej wiosce zwanej ziemią. Mówi się, że jesteście wykształceni. Mówi się, że jesteście postępowi. My jesteśmy niewykształceni i zacofani. Jesteście chrześcijanami. Mówicie, że jesteśmy waszymi braćmi i siostrami. Mówicie pokój z wami. Ale pokojem jest dla nas chleb. Dlaczego pozwalacie nam umierać z głodu? Dlaczego dostajemy tylko okruchy? Zwiemy się łazarzami i umieramy u waszych drzwi, u drzwi was, bogatych