(10)
Czterdzieści dni po Bożym Narodzeniu Kościół Katolicki obchodzi święto Matki Boskiej Gromnicznej.
Jest to jedno z najstarszych świąt w religii katolickiej. W Polsce datuje się go na IV wiek naszej ery.
To uroczysta pamiątka Oczyszczenia Maryi, oczyszczenia położnicy przez złożenie w ofierze pary synogarlic lub dwojga gołębi.
Wierni w Kościele na pamiątkę Oczyszczenia świecą gromnicę.
Świecy tej, zwłaszcza dawniej przypisywano wielkie znaczenie. Otrzymywali ją władcy niekiedy z rąk samego papieża.
Natomiast chłopi grzali czubki palców, by im się nie robiły zadziory.
Zgaszoną świecą okadzano dom, chroniąc się w ten sposób przed różnymi chorobami. Przyniesioną z kościoła 2 lutego poświęconą i płonącą gromnicą wypalano na tragarzu lub górnej części drzwi krzyżyk.
Prawdziwym szczęśliwcem był ten, komu podczas kreślenia znaku krzyża zapaloną gromnicą upadły trzy krople wosku na dłoń, uważano to za pomyślny znak świadczący o szczególnej opiece Maryi nad tym człowiekiem.
W domu od przyniesionej z kościoła płonącej gromnicy zapalano trzy małe świeczki i osobie, której zgasła pierwsza wróżono, że umrze najwcześniej z rodziny. Gromnica wisiała zwykle wraz z palmą poświęconą na widocznym miejscu w głównej izbie.
Przystrojona wianuszkami paliła się przed obrazem Matki Bożej w każde maryjne święto.
Gromnica od wieków towarzyszyła umierającym, zapalano ją i stawiano w oknie w czasie wichury, piorunów, chroniła od wszelkich nieszczęść i kataklizmów.
