Nie pytaj mnie...

"Przyszła do mnie jak co dzień...
Usiadła naprzeciw i tymi swoimi brązowymi oczami patrzyła na mnie...
-I co, nie możesz się beze mnie obyć? – zapytała.
-Chciałabym, ale jakoś nie mogę, a może nawet nie chcę...
-Więc Ci powiem, że kiedyś zostaniemy same...- patrzyła mi w oczy jakby chciała, żebym za pierwszym razem przyjęła jej punkt widzenia.
-O nie, zaprzeczyłam gwałtownie - nie chcę z Tobą sam na sam zostawać...
-A jak będziesz musiała? Przecież ta Twoja niepewność Cię osłabi w końcu i będziesz moja - dalej patrzyła mi w oczy.
-Ale ja jestem coraz bardziej pewna - starałam się być przekonywująca. Przecież było pięknie,
rozmawialiśmy o wszystkim, lubi bardzo mnie...
-Więc dlaczego wątpisz-brnęła dalej powodując uścisk w gardle.

-Bo to chyba jeszcze wymaga troszkę czasu-odpowiedziałam...

Ale nie licz na to, że zostanę z Tobą sam na sam..
Lubię Cię, ale możesz co najwyżej być z nami jako ta trzecia i tylko wtedy gdy nie będziemy razem...
-Więc mówisz, że to nie mój czas? - troszkę spuściła z tonu...
-Twój, Twój będzie zawsze, ale tylko przy nas a nie zamiast...
On jest ze mną czy tego chcesz czy nie, a Ty możesz ewentualnie nas grzać swoimi skrzydłami w zimie i wachlować w lecie.
Odeszła na miejsce, tam gdzie zawsze siedzi...
Popatrzyłam na nią...Była piękna, dobrze zbudowana i ciepła...
Uśmiechnęła się do mnie...
-Wiesz? ... Ja też Cię lubię...
Poszłam do drugiego pokoju pisać. Ona została tam...
Kiedy piszę do Ciebie, jest dyskretna. Cenię ją za to...
Jest jedyna w swoim rodzaju...
Moja tęsknota..."