Dzielnica do II wojny światowej dotrwała jako zamieszkana w dużym stopniu przez Żydów, pełna barokowych i klasycystycznych kamieniczek, ale pozostająca na uboczu miejskiego życia. Także poniżej skarpy, wzdłuż ulic Rybaki i Bugaj stały kamienice, mieściły się fabryki.
W 1944 roku, podczas powstania warszawskiego, Nowe Miasto zostało prawie całkowicie zburzone.
Po wojnie dzielnicę odbudowano do 1954 roku, ale mniej starannie niż starówkę, a w miejscu sporej części zniszczonej zabudowy powstały współczesne bloki. Nie zdecydowano się także na odbudowę kamienic poniżej skarpy.