Zamek wawelski, uważany potocznie za dzieło architektury renesansowej, w rzeczywistości stanowi konglomerat motywów włoskich oraz gotyckich, związanych z lokalną tradycją budowlaną.
Elementem o najbardziej włoskim i najbardziej renesansowym charakterze jest dziedziniec arkadowy. Nawet on zawiera jednak wiele cech swoistych, nie występujących w Italii. Włoska architektura renesansowa nie zna dziedzińców o rozmiarach choćby zbliżonych do wawelskiego, przykłada natomiast ogromne znaczenie do idealnej regularności założenia. Budowa sytemu krużganków przyczyniła się na Wawelu do częściowego zatarcia nieregularności układu, ale całkowicie jej nie usunęła. Rytm krużganków zakłócają w kilku miejscach masywne filary, których funkcja nie jest dostatecznie wyjaśniona. Kolejna, bardzo specyficzna cecha Wawelu to układ kondygnacji budynku. Zgodnie z obowiązującym w środkowej Europie, a odmiennym od włoskiego zwyczajem parter pałacu służył celom gospodarczym, pierwsze piętro - mieszkalnym, a drugie, najwyższe, spełniało funkcje reprezentacyjne. Dla zapewnienia odpowiedniej oprawy uroczystościom państwowym i dworskim sale paradne uzyskały podwójną wysokość, co spowodowało konieczność podwojenia również i wysokości podpór krużganku.