Drugie pomysłowe rozwiązanie, służące odsunięciu silnie cieniującego okapu dachu od kapiteli kolumn, polega na ustawieniu na nich dodatkowych elementów w postaci „dzbanów\" kamiennych. W ten sposób krużganki wawelskie nabrały niezwykłej smukłości, tym bardziej że w XVI wieku poziom płyty dziedzińca był znacznie niższy od obecnego. Strzelistość proporcji, spotęgowana jeszcze formą wysokiego, stromego dachu, również niezgodnego z założeniami architektury włoskiej, przywodzi na myśl raczej budowlę gotycką niż renesansową i jest świadectwem swoistego współżycia miejscowej tradycji z przeniesioną zza Alp sztuką Odrodzenia.