Mi­jając codzien­nie set­ki osób na­wet nie zas­ta­nawiasz się, że za każdą twarzą kry­je się in­na his­to­ria. His­to­ria, która nig­dy się nie powtórzy. Każde oczy widziały co in­ne­go, każda z tych osób nie może zasnąć z in­ne­go po­wodu. Czy to nie jest piękne? To, że nie ma dwóch ta­kich sa­mych postaci?