(17)
Rzeźba Pięknej Madonny jest pełnoplastycznym dziełem wykonanym z miękkiego piaskowca przez anonimowego artystę. W okresie baroku przemalowana (czerwono-złota barokowa szata, niebieski płaszcz ze złotym obszyciem, złote loki włosów. Wcześniej, ok. 1515 – 1520 dodano blaszane promieniste ornamenty[4]. Prezentowana jest w kaplicy św. Anny i odgrywa rolę rzeźby kultowej i jednocześnie służy prywatnej dewocji, podobnie jak w okresie średniowiecza. Należy do charakterystycznych dla przełomu XIV i XV wieku rzeźb kultowych ukazujących Marię z Dzieciątkiem zwanych Pięknymi Madonnami będącymi pars pro toto gotyku międzynarodowego. W historiografii artystycznej występują liczne rozbieżności na temat genezy formy, autorstwa i czasu wykonania gdańskiej Pięknej Madonny. Ze względu na niektóre wspólne cechy w stylu opracowania postaci i szat rzeźba Pięknej Madonny Gdańskiej była przypisywana artyście z kręgu Mistrza Pięknej Madonny z Torunia, który miał wykonać inne rzeźby dla gdańskiej fary. Gdańskie dzieło było kojarzone z Pięknymi Madonnami m.in. z Bonn, Sternberka na Morawach, Stralsundu, stylistycznie spokrewnionych z zaginioną figurą z Torunia. Te konstatacje, dość długo przyjęte w literaturze zostały niedawno zakwestionowane ze względu na francusko-niderlandzką genezę formy, która odbiegała od klasycznego kanonu Pięknej Madonny. Stąd też datowanie na ok. 1410 zostało poddane rewizji, na rzecz późniejszego na ok. 1410-1430 r.
W latach 1515/20 powstała obecna nastawa ołtarzowa, przy której umieszczono starszą figurę. Tło posągu stanowi gloria promienista i wieniec róż ze wplecionymi medalionami ze scenami pasyjnymi. Ciąg narracyjny rozpoczyna scena Ostatniej Wieczerzy, następnie Modlitwa w Ogrójcu, Biczowanie, Cierniem ukoronowanie, Obnażenie z szat, Ukrzyżowanie i Opłakiwanie. Pod daszkiem szafy znajduje się medalion przedstawiający Trójcę św. w postaci trzech mężczyzn siedzących na jednym tronie, złączonych wspólnym nimbem i trzymających się za ręce. (Wikipedia)
ewik57 2016-09-06
Legenda o pięknej madonnie z Kościoła Mariackiego:
Kiedy zmarł znany mistrz garncarski, zostawił cały warsztat młodej wdowie. O jej rękę starało się dwóch czeladników, którzy pracowali w warsztacie zmarłego. Jeden pracowity, zdolny, uczciwy i pobożny, do którego skłaniało się serce młodej wdowy oraz drugi awanturnik, hulaka, który w sposób natarczywy narzucał się młodej niewieście.
Doszło w końcu pomiędzy nimi do bójki, w której przez przypadek hultaj nadział się na swój własny nóż. Straż miejska ujęła „mordercę”. Zamknięto go w Katowni, gdzie czekał na wyrok śmierci. Na nic zdały się jego tłumaczenia oraz wstawiennictwo wdowy. Kiedy niewinny skazaniec modlił się do Madonny i prosił o wyratowanie od niesprawiedliwego wyroku, ukazała mu się wraz z Dzieciątkiem tak piękna, że zapomniał o swoich strapieniach i wyroku.
Jako ostatnią prośbę prosił Radę Miejską o glinę, gips i farby. Rzeźba była tak piękna i biła od niej taka moc i słodycz, że radni nie mogli uwierzyć, aby morderca ...
ewik57 2016-09-06
C.d.
aby morderca zdolny był do takiego dzieła. Ponownie rozpatrzono jego sprawę i prawda o nieszczęśliwym wypadku wyszła na jaw. Czeladnik pojął za żonę piękną wdowę, a rzeźba pięknej Madonny do dziś zdobni kaplicę św. Rajnolda w Katedrze Mariackiej w Gdańsku .
(komentarze wyłączone)
