Wiatrak

Podchodzę bliżej, stary wiatrak nie rozpostarł swoich ramion na powitanie, bo ich już nie ma. Odpadły, przepadły, pozostał trzpień, na którym były przymocowane. Patrzę na schodki prowadzące do wejścia.
Staram się wyobrazić sobie jak wyglądał ten wiatrak w okresie swej świetności. Zajeżdżały tu furki z workami zboża, wnoszono je po tych schodach do góry, znoszono na plecach wory mąki.
Wyobrażam sobie ilu ludzi tutaj pracowało, czuję zapach mielonego ziarna,mąki, pyłu, kurzu.
Wyobrażam sobie obielonych mąką młynarzy krzątających się od rana do zmroku, słyszę ich gwar.
A teraz cisza , spokój, czyżby zasłużony odpoczynek?
Pewnie nie, stary wiatrak patrzy swymi pozabijanymi nieudolnie okienkami na łany falującego zyta i owsa szumiące w dole.
Widzi, w lecie, zniwiarzy, odjeżdżające wozy ze zbożem, które go omijają i jadą do młynów elektrycznych. Patrzy smutny, chciałby żeby choć jeszcze raz zaskrzypiały mechanizmy i poruszyły się przekładnie w jego wnętrzu, żeby choc jeszcze raz usłyszeć panujący tu kiedyś gwar, żeby choć jeszcze raz zawirowały jego nieistniejące juz ramiona, ale wie, ze lata jego świetności już minęły, minęły bezpowrotnie.
Stoi sam, na polu, na końcu świata.

.........................cd przy następnym zdjęciu

dodane na fotoforum:

• Stare wiatraki
• Podlasie
• Wsie