W Warszawie

TY

Spoglądasz na niebo
Zachwycasz się tym
Ogromem istnienia
I...boisz się przemijania
Coś jednak nas łączy
Choć jesteśmy daleko od siebie
To patrząc w górę
Widzimy przecież
Te same gwiazdy
To samo słońce
Wpadają nam przez okno
To samo powietrze
Wszystkie myśli
Są te same

W tym jedynym momencie
Już nie jesteśmy samotni
Unosimy dłonie
Dotykając nieba
Dotykamy siebie
Poprzez bezmiar kosmosu
Uśmiechamy się do siebie
Patrząc głęboko
W oczy
Swojej wyobraźni