Paszkot (Turdus viscivorus)

Paszkot jest największym europejskim drozdem. Występuje w całej Europie (z wyjątkiem północnej Skandynawii), w Azji Zachodniej i w górach Atlas w Afryce. W Polsce jest gatunkiem nielicznym, lokalnie średnio licznym. Lubi wysokopienne bory sosnowe, świeże i wilgotne, chociaż można go spotkać również w lasach mieszanych lub w sta­rych parkach. Powraca w marcu, gdy śnieg pokrywa jeszcze ziemię, i rozpoczyna wiosenną pieśń ze szczytów wysokich drzew. Paszkot jest znakomitym śpiewakiem. Jego pieśń można określić jako pośred­nią między fletową melodią kosa i brzmiącym bardziej staccato śpie­wem drozda śpiewaka. Okres lęgowy trwa od kwietnia do czerwca. Gniazdo jest budowane przez samicę wysoko na drzewie, zwykle du­żo wyżej niż gniazda innych pokrewnych gatunków. Samiec pomaga w budowie sporadycznie, przynosząc materiał budulcowy. Pełny lęg składa się z 4-5 jaj, zielonkawych, z purpurowo-szarymi i czerwona­wymi plamami. Wysiaduje tylko samica. Po 14 dniach wykluwają się pisklęta. Gniazdo opuszczają wcześnie, po 14-16 dniach, co jest ty­powe dla drozdów. Oboje rodzice karmią je do momentu uzyskania pełnej zdolności do lotu. Część par przystępuje do drugiego lęgu w czerwcu. Paszkot żywi się owadami, ślimakami, wijami itp. Od późne­go lata do zimy zjada też różne owoce - czarną borówkę, jemiołę, jarzębinę itp. Inne drozdy mają podobną dietę. U nas jest ptakiem częściowo osiadłym. Na zimowiska odlatuje w październiku i listopa­dzie. Ptaki z populacji południowych są osiadłe, natomiast populacje północne odlatują do południowo-zachodniej Europy, Afryki Północ­nej i na Bliski Wschód.Paszkot na pierwszy rzut oka jest podobny do drozda śpiewaka. Jest jednak dużo większy, szary od góry, z większymi i wyraźniejszymi plamami od dołu. Skrzydła są białawe od spodu, co jest ważną cechą pozwalającą rozpoznać ptaka w locie. Osobniki obu płci są identycznie ubarwione. W szacie młodocianej paszkot jest żółto i czarno prążkowany od góry. Gniazdo składa się z trzech warstw: zewnętrznej, z suchych traw, liści i gałązek, środkowej, z iłu i gliny, która szybko wysycha i twardnieje (charakterystyczne jest to, że warstwa ta jest widoczna u szczytu gniazda), oraz warstwy wewnętrznej, uformowanej z delikatnych traw.