you make me sick

Na zdjęciu kot dostanięty od przecudnej Kasi :*

Przypomniała mi się pewna noc rekolekcyjna. Pamiętam, że siedziałyśmy do drugiej, może trzeciej i rozmawiałyśmy w bladym świetle popsutej lampy. Jedyne co utkwiło mi w pamięci, to ta refleksja: Usuwanie się w cień…? Mylisz się. Jest bardzo trudne.
No właśnie, jest trudne. Przypominam sobie historię Łucji za każdym razem, kiedy muszę stanąć z boku.. I za każdym razem, kiedy jestem odsuwana na bok.
I dziś wróciły do mnie całe rekolekcje wraz z pytaniem „Kto jedzie?” Pewnie, że jadę. Z tym, że obiecałam sobie coś. Jednak moje postanowienie zostało ostatnio skomentowane: „Byłaś dwa razy i dwa razy zrobiłaś to samo.”, a szkoda, bo jeszcze nie wszystko przesądzone.

Dziś poczułam się bardzo dziwnie odpruwając sprawności od munduru. Kiedy przeglądałam śpiewnik-coś powróciło. Nie miałam już siły po jego spojrzeniu, więc wszystko znów wylądowało na dnie szafy. Może kiedyś zrozumiem.

Wczoraj było fajnie, nawet bardzo. A dziś…już od rana wiedziałam, że coś będzie nie tak. I było. „Widzę Twój uśmiech, czuję, nie jest prawdziwy. Też się uśmiecham, ale nie jestem szczęśliwy. Czasami mam ochotę iść, nie patrzeć za siebie, nie wracać, nie czuć nic i nic nie wiedzieć.”


https://myszkamloda.wrzuta.pl/audio/cZoFT8gPYc/
Jaram się. <3

___________________________
-