A myśmy zapomnieli

Przy wi­gi­lij­nym sto­le łamiąc opła­tek świę­ty,
Po­mnij­cie, że dzień ten ra­do­sny w mi­ło­ści jest po­czę­ty;
Że, jako mówi wam wszyst­kim daw­ne, od­wiecz­ne orę­dzie,
Z pierw­szą na nie­bie gwiaz­dą Bóg w wa­szym domu za­się­dzie.

Ser­cem go przy­jąć go­rą­cym, na ście­żaj otwo­rzyć wro­ta —
Oto, co czy­nić wam każe mi­łość, naj­więk­sza cno­ta.
A twór­czych po­zba­wił się ogni, sro­mot­nie za­mknąw­szy swe wnę­trze,
Kto z bra­tem żyje w nie­zgo­dzie, dep­cąc orę­dzie naj­święt­sze.

Wza­jem­ne prze­ba­czyć winy, ko­niec po­ło­żyć uster­ce,
A z wal­ki wyj­dzie zwy­cię­sko wal­czą­ce na­ro­du ser­ce.

(J.Kasprowicz)

dodane na fotoforum:

• Wieniec Zdrój