Gdy wychodzę z sypialni do przedpokoju, napotykam stare wysokie lustro w drewnianej ramie. Nie potrafię nie zauważyć swojego odbicia, gdy je mijam. Odwracam się w stronę lustra i przyglądam temu, co widzę. Ta wersja mnie, mokrego, roztrzęsionego, rozczochranego, napiętego i lekko przygarbionego, byłaby niepokojąca, gdyba nie wyraz zadowolenia z siebie przyklejony do twarzy. Mógłbym zadać oczywiste pytanie: "Z czego tak się śmiejesz?". Znam jednak odpowiedź: "Teraz będzie już tylko lepiej".

M.J.F. (nieuleczalny optymista)