Bezdomni to nie tylko ci, co nie mają dachu nad głową. To zależy od tego, co nazywamy domem: jakie miejsca lub jacy ludzie powodują u nas poczucie bezpieczeństwa, przynależności, opiekowania się sobą nawzajem. A co z ludźmi, którzy nie zaznali miłości, ciepła rodziny, życzliwości drugiego człowieka - co nazywają domem? Kto lub co ich wychowało? Do jakich uczuć się odnoszą, jakie potrzeby zaspakajają? Co z ludźmi, którzy się zagubili, nazywający chwile uniesienia szczęściem, albo ci co mówią że szukają, lecz patrzą a nie widzą. Mówią, a nie rozmawiają. Dotykają, ale nie czują. Czy dla nich domem nie jest w końcu POZNANIE i prawdziwe przeżywanie każdego dnia? Czy można znaleźć swoje miejsce nie znając siebie? Czy można ślepo ufać, że jednak w końcu to ktoś nas odnajdzie, albo że powiem: tu jest mi dobrze, to mój dom? I nazywać to wiarą albo nadzieją? Albo co gorsza pokorą?
O ile bogatsi są ci, którzy co dzień od rana razem przemierzają trasę śmietnikową, razem się upijają moszczami owocowymi, razem się awanturują... Jaki szacunek budzą włóczędzy, przed którymi świat stoi otworem... Jak łatwo jest po prostu zazdrościć...
Nie bój się poprosić o pomoc.