(0)
Kościół farny (pojezuicki) pod wezwaniem św. Marii Magdaleny i św. Stanisława, jest najwspanialszym na ziemiach polskich przykładem bezpośredniego zapożyczenia ze sztuki rzymskiego baroku. Pod koniec XVI w. gotycką kaplicę Św. Stanisława na poznańskim Starym Mieście oddano nowo przybyłym do miasta jezuitom. W połowie następnego stulecia rozpoczęła się budowa potężnego zespołu kolegium i kościoła, w której uczestniczyli najwybitniejsi architekci wielkopolscy epoki baroku. Poszczególne przęsła naw i prezbiterium rozdzielone zostały przez gigantyczne korynckie kolumny. Między kolumnami, nad nawami bocznymi znajdują się okna empor. Wszystko wieńczy monumentalne belkowanie. Wielkie wrażenie wywiera kolorystyka w ciemnych tonach: złocistym i czerwonym. Po kasacji zakonu jezuitów (1773) do kościoła przeniesiono parafię z sąsiedniej farnej kolegiaty Św. Marii Magdaleny. Podczas II wojny światowej Niemcy zniszczyli całe wyposażenie kościoła . Powojenna konserwacja przywróciła najwspanialszemu barokowemu wnętrzu sakralnemu w Polsce dawne piękno.
