Cios za ciosem

Po śmierci Doriana (16 sierpnia) Pascha jeszcze bardziej zbliżyła się do mnie, ale jednocześnie wkrótce zaczęła mieć problemy z brakiem apetytu. Podejrzewano ją o wybredność, o tęsknotę za Dorianem i nawet o kocią anoreksję.
Owszem, koty odczuwają stratę, ale Pascha z Dorianem raczej się tłukły, ona syczała i prychała na niego ostatnio.
Przyczyna gwałtownego chudnięcia była inna. Jednak lekarze weterynarii nie umieli jej pomóc przez cały wrzesień. Była wielokrotnie kłuta, dostawała kroplówki, wykryto nadczynność tarczycy, ale to nie ona była powoidem utraty wagi, tylko problemy z zębami i niedrożność jelit, która narastała.
*******************************
7 października 2012 r., na kilka minut przed północą zakończyła swoje życie moja kotka, Pascha.
*******************************************
Kociarze mówią "odeszła za Tęczowy Most"...
A ludzie bez serca powiedzą: "zdechła"...

Ja wiem, że zakończyła swoje życie tuz obok mnie, bo byłem z nią w jej cierpieniu.
A konała w męczarniach wiele godzin, bo w zasadzie od niedzielnego popołudnia. Ale najgorszych było tych ostatnich kilka godzin. Położyłem ją na jej kocyku obok siebie i musiałem tulić mocno, gdy dostawała kolejnych ataków konwulsji. Cierpieć musiała niewyobrażalnie. Jeśli ktoś z Was ma kota i kiedykolwiek stanął niechcący butem na łapce lub ogonie czworonoga, to słyszał i wie, jaki wtedy kot potrafi wydać z siebie RYK bólu.
Tej nocy Pastusia co kilkanaście minut doznawała takich konwulsji i przestawała cichutko płakać, a rzucała się wtedy na oślep na tym kocyku jakby chciała uciekać koszmarnemu bólowi i wyła, RYCZAŁA z bólu.. Kiedy czasem w mediach się słyszy, że ktoś komuś otruł kota, który skonał w strasznych męczarniach, to ja już wiem, jak to wygląda...

Starałem się ją wtedy uspokoić, utulić, ale i zatrzymać, żeby nie zrobiła sobie jeszcze większej krzywdy skacząc na oślep z łóżka.
Patrzyłem z bólem na zegarek. 21... 22... 23.... ile jeszcze godzin do rana?
Około wpół do dwunastej w nocy wiedziałem już właściwie na 100 %, że musimy oboje jakoś dotrwać do rana, a rano pójdę do lecznicy prosić o to, aby weterynarze ją uśpili i by skrócili jej męki, by powstrzymali jej cierpienia.

A gdy na chwilę się uspokoiła, przytuliłem ja mocno i zacząłem jej opowiadać, jak ją znalazłem i jakie to wtedy (2 kwietnia 1999) było dziwne, że przyszła do mnie dwa razy, że zaczekała, ze nie protestowała, gdy wkładałem ją do koszyka.
I w sumie po raz pierwszy dotarło do mnie, że gdyby wtedy czuła się porywana (ze śmietnika), uprowadzana wbrew swojej woli, to przecież gdy wkładałem rękę do kosza, mogła mnie gryźć i drapać do krwi, chcąc odzyskać wolność (na śmietniku).
Tymczasem płakała cichutko, gdy była w koszu, ale gdy wsadzałem rękę do środka i gładziłem ja po główce, natychmiast przestawała płakać, a zaczynała mruczeć z zadowoleniem.

Tych ponad 13 wspólnych lat nie sposób streścić, radosnych chwil, codziennych powitań, gdy ledwo przekręcałem klucz w zamku i otwierałem drzwi, a już wściubiała nosek w szczelinę i witała mnie od progu. ZA KAŻDYM RAZEM. Czasem kilka razy dziennie.
I witała się w przedpokoju bardzo długo...

Taką ją chcę zapamiętać.

Skończyłem jej opowiadać historie ze Święta Paschy (Wielka Sobota 1999), już nie pamiętam, jaka potem była kolejność zdarzeń - czy jeszcze dostała kolejnych konwulsji, czy już była spokojna, pamietam, że ją uspokajałem i wyciszałem wiele razy.... Potem chyba zacząłem lekko przysypiać, obudziłem się tuż przed północą, ale "nie było mnie" najwyżej kilka minut. Od razu poczułem, ze jest bardzo spokojna, wyciszona.
Zapaliłem światło, by zobaczyć, czy futerko się unosi podczas oddychania...ale Pastusia już nie żyła....

Poczułem ...ulgę, że skrócono jej męki, bo cierpiała niewyobrażalnie i bałem się, ze tak będzie w konwulsjach konać jeszcze wiele godzin, całą noc.
A ona odeszła cichutko, nawet nie zorientowałem się dokładnie, kiedy....

Tylko te Osoby, które naprawdę bardzo blisko i bardzo dobrze mnie znają, są w stanie wyobrażać sobie, domyślać się, czym jest dla mnie utrata jej Miłości.
Bo Pascha kochała mnie całym swoim jestestwem, swoim lichym, maleńkim ciałkiem i każdym spojrzeniem tych oczu, gdy witała mnie każdego dnia na progu domu, gdy wskakiwała na kolana, aby podziękować za jedzonko, gdy przytulała się w nocy, i... gdy patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem, kiedy potworny ból wnętrzności doprowadzał ją do szaleństwa....
A kto wątpi, że Pastusia mnie kochała ("bo czy kot potrafi szczerze kochać?"), ten widocznie nigdy nie miał okazji spotkać kota takiego jak ona...

Tak, wiem, czas leczy rany, a ja już nie jestem więźniem we własnym domu.
Ale teraz, dzisiaj, na razie.....

...trudno rozstać się z takim Przyjacielem, ciężko pogodzić się z utratą takiej Miłości....:((

Żegnaj, Pastusiu....