Tędy, przez wzgórza ciszą zarośnięte

Tędy, przez wzgórza...

Tędy, przez wzgórza ciszą zarośnięte,
przejdę swobodnie błękitnawym morzem,
przez szlam tymianku i zgaszoną miętę,
dzwony wieczorne jak bramę otworzę,
szorstkimi dłońmi odsunę żaluzje -
- dwa łuki puszczy na bok spadną miękko,
w las rozdzwoniony jak w zieloną kuźnię
wejdę przewilgły parną gamą dżwięków.
w rozmiękłej woni przechodzę szelestem,
płynące łany w świty drzew odchodzą.
Ciężar przestrzeni przenoszę na barkach,
na srebrne brzegi w gorzką zieleń brodząc.
Ramiona dżwięczą brązem dzwonnej siły,
w nocach pierzchnących sypką wonią dojrzę
dźwięczny chłód planet jak jabłka dojrzałych
i w czerstWej ciszy poszukam twych spojrzeń.
(Krzysztof Kamil Baczyński)
Patrz... gładzę wiatry po gorących ustach,
zbiemn modlitwy drzew rozpierzchłe w trwogach
i kiedy przyjdę do twym stóp o zmroku,
nie pytaj,
po co szedłem taką drogą. (K.K.Baczyński)