Na zamku w Malborku.

BERDYSZ to ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (prawie 2m), tak mocny, że miażdżył nawet zbroję. Bardysz znany był już w starożytności, ale do powszechnego użycia wszedł w średniowieczu, a także w XIV wieku w Europie Wschodniej, gdzie był używany przez piechotę do walki z jazdą. Podcinano nim nogi koniom, żeby rycerz spadł na ziemię. W dwóch kolejnych wiekach był charakterystyczną bronią dla piechoty moskiewskiej, głównie oddziałów strzelców. W Polsce BERDYSZ wprowadził Jan III Sobieski jako tzw. berdysz mały, używany jako podpórka zamiast forkietu podczas strzelania z muszkietu, a także jako broń białą. Piechurzy polscy mieli oddawać jedną salwę z muszkietów, po czym atakować berdyszami.