Na zamku w Malborku - komnatki dostojników.

Najwyższą władzę w Zakonie sprawował wielki mistrz, wybierany na to stanowisko przez kapitułę generalną. W jego otoczeniu znajdowało się kilku wysokich dostojników tworzących radę, stanowiącą w rzeczywistości rząd państwa pruskiego. Obok wielkiego mistrza należeli do niej: wielki komtur (w praktyce pierwszy zastępca wielkiego mistrza, rezydujący w Malborku), wielki skarbnik – zawiadujący finansami (również urzędujący w Malborku), wielki marszałek – zastępca mistrza przy sprawowaniu dowództwa nad wojskiem (rezydujący w Królewcu), wielki szpitalnik – nadzorca szpitali zakonnych (urzędujący w Elblągu), wielki szatny – kierujący sprowadzaniem strojów (rezydujący w Dzierzgoniu). Z biegiem lat pojawiały się nowe urzędy (np. wielki szafarz prowadzący gospodarkę Zakonu, zajmujący się głównie handlem), inne traciły na znaczeniu. Krzyżacka wspólnota zakonna dzieliła się na konwenty, na czele których stali komturowie. W Malborku oprócz wielkiego komtura był jeszcze tzw. komtur domowy, zajmujący się administracją i zaopatrzeniem zamku. Pozostali bracia-zakonnicy dzielili między siebie rozmaite funkcje: piwniczy, mincerz, ogrodnik, zarządca zbrojowni, młynów, lasów itp. Administracja Zakonu była scentralizowana i niezwykle zbiurokratyzowana. Zachowane do dziś krzyżackie księgi rachunkowe dowodzą, że kancelarie konwentów prowadziły sprawozdawczość i rachunkowość na poziomie niespotykanym w Europie.
Usytuowany na głównym piętrze skrzydła zachodniego Zamku Wysokiego ciąg niewielkich pomieszczeń mieścił kolejno: od strony północnej zespół pomieszczeń skarbnika (podskarbiego) zakonnego z przedsionkiem, pokojem mieszkalnym, skarbcem (tzw. srebrną komnatą) i pomieszczeniem służbowym – izbą skarbnika; w środku zespół pomieszczeń komtura domowego z przedsionkiem, izbą komtura i pokojem mieszkalnym – sypialnią; od południa zespół pomieszczeń piwniczego i kuchmistrza. Architektura obecnych wnętrz jest efektem restauracji w latach 1889-1902. Na ścianach zachowały się resztki polichromii pochodzącej z tego okresu przedstawiające sceny z Biblii.

Obecna aranżacja nawiązuje do urządzenia tych wnętrz w 1892 r. Pomieszczenia wypełniły eksponaty częściowo będące kopiami mebli gotyckich, częściowo oryginalnymi obiektami z czasów nowożytnych.