(0)
"Na Monsalwacie, pośród skał.
Minione to już były lata.
Król Arthus zamek dumny miał.
Wzniesiony nad poziom dumny świata.
Słuchając starych, świętych dum,
Pielgrzymów tu pośpieszał tłum.
Na Monsalwacie!
Dwunastu wojów było tam.
A każdy śmiały był i dzielny.
Kaplicy strzegli świętej bram.
Gdzie biegł ku czarze dym kadzielny.
Cudowna była czara ta:
Chrystusa w nią spłynęła łza.
Na Monsalwacie!
Każdy był rycerz walczyć rad.
Więc, gdy go zapał poniósł młody.
Wolno mu było ruszać w świat
Na walkę, sławy i przygody.
A gdy go cierpień ugiął trud.
Do zamku znowu pukał wrót.
Na Monsalwacie!
Tak każdy w drogę wesół biegł
I świtny dążył w obce strony;
Lecz, miast na troski znaleźć lek,
Wracał już pilgrzym pochylony
...Gdyż życie ludzkie to jest ból... -
Tako powiadał Arthus król!
Na Monsalwacie!
Tak każdy z wojów, który szedł,
Nie przyniósł daru krom cierpienia.
I choć zasłynął w chwale wnet,
Do świątnie tęsknił swych milczenia.
Gdyż życie ludzkie to jest ból.
Służbę mi dalszą, królu, zwól!
Na Monsalwacie!"
dodane na fotoforum:
