Witam Was w pochmurny dzień:-)Rudbekia..

O wschodzie słońca, gdy ptaki rozpoczęły poranny koncert, jeden z nich zapytał:

- Cz ty szukasz Czasu? - i nie czekając na odpowiedź dodał: - On tu był, usiadł kolo ciebie i patrzył jak śpisz.

- To niemożliwe, niemożliwe - wyszeptało rozbudzone Zmartwienie - był tak blisko....o, ja nieszczęsne... I rozpłakało się.

- Wciąż tu jestem! - zawołał Czas - i nagle stanął przed osłupiałym z wrażenia Zmartwieniem.

- Proszę, pomóż mi - zdołało wyszeptać.

- Zawsze chciałem pmóc - powiedział Czas - wysłałem ci naprzeciw, Cierpliwość, Nadzieję i Doświadczenie. Czyż nie było ich na twojej drodze?

- Owszem byli, ale...

- Aleś ty było niemiłe, prawda? - powiedział z wyrzutem Czas.

Zmartwienie milczało zawstydzone.

- Idź, i napraw swój błąd!

- Czy wtedy mi wybaczysz ? - zapytało Zmartwienie cichutko

- Tak! - odpowiedział Czas - idź już do widzenia !

Napełnione doświadczeniem, pełne nadziei i cierpliwości Odmienione Zmartwienie wróciło, by opowiedzieć o swojej wędrówce. Nagle stwierdziło z przerażeniem, że....nie ma już Przyjaznego Drzewa. Zostało wycięte i zabrane...

- O, Przyjazne Mądre Drzewo! - załkało Odmienione Zmartwienie z rozpaczą - Ty, któreś wskazało mi drogę!

Mam już odpowiedź, ale nie ma ciebie! Za późno, za późno...

- Nie rozpaczaj ! - usłyszało delikatny głosik.

- Kto ty jesteś? - zapytało oszołomione.

_ To ja, Maleńkie Drzewo! - zawołał tajemniczy głosik - proszę, ochraniaj mnie, pomóż mi stać się silnym i potężnym drzewem. Potrzebuję cie, potrzebuję...

- Nie lękaj się! Nie pozwolę ci zginąć! Gdzie jesteś? - Odmienione Zmartwienie zaczęło się rozglądać.

I przyklęknęło obok małej roślinki. Delikatnie ujęło w dłonie młode listki... Wyszeptało:

- Nie bój się niczego, ochronię cię. Już wiem, jak należy żyć - i trwali tak razem w radości i ciszy.

A sędziwy Czas stał niedaleko i uśmiechał się tajemniczo... "