Tak dziś wschodziło słonko godz.8,teraz już świeci nieśmia...

\"\"Mały książę poszedł popatrzeć jeszcze raz na róże. . - Nie jesteście wcale podobne do mojej róży. Jesteście jeszcze niczym. Nikt
was nie oswoił i wy nie oswoiłyście nikogo. Jesteście takie, jaki był mój lis. Był sobie tylko lisem, takim samym jak sto tysięcy innych lisów. Ale uczyniłem z niego przyjaciela i jest teraz jeden jedyny na świecie. I A róże poczuły się nieswojo. - Jesteście piękne, ale nijakie - powiedział im jeszcze. - Za was nie można umrzeć. Oczywiście, ktoś mógłby uznać, że moja róża jest do was podobna. Ale ona jest ważniejsza niż wy wszystkie, bo to właśnie ją podlewałem. Bo to właśnie ją przykrywałem kloszem. Bo to właśnie ją osłaniałem parawanem. Bo z niej właśnie zbierałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch lub trzech, żeby mieć motyle). Bo wysłuchiwałem właśnie jej skarg lub przechwałek, a czasem milczenia. Bo
to moja róża. I powrócił do lisa. - Żegnaj! - powiedział. - Żegnaj! - powiedział lis. - A oto moja tajemnica. Jest bardzo prosta: Dobrze się widzi tylko sercem. To, co najważniejsze, jest niewidzialne dla oczu. - To, co najważniejsze, jest niewidzialne dla oczu - powtórzył mały książę, aby dobrze sobie zapamiętać. - To czas, który poświęciłeś twojej róży, czyni ją tak ważną. - To czas, który poświęciłem mojej róży... - powtórzył mały książę, aby dobrze sobie zapamiętać. - Ludzie zapomnieli o tej prawdzie - powiedział lis - ale tobie nie wolno zapomnieć. Stajesz się na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoiłeś. Jesteś odpowiedzialny za twoją różę... - Jestem odpowiedzialny za moją różę - powtórzył mały książę, aby dobrze
sobie zapamiętać.\\\"