z pamiętnika anny-str 23

Tak po prostu, padało .Kierowca śpieszył się do domu, nie swojego domu .Docisnął stopą pedał gazu. Samochód delikatnie przyspieszył, zostawiając pod kołami kolejne metry asfaltu. Nie zważał na ograniczenie prędkości do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Wycieraczki z wdziękiem kołysały się przed jego oczyma, zbierając z przedniej szyby wodę. Kiedy jego myśli odpłynęły gdzieś daleko, dając się ponieść muzyce z radia. Z silnika usłyszał przyjemny, cichy pomruk.Krople deszczu nadal rytmicznie uderzały w dach samochodu,odwrócił głowę i spojrzał w kierunku znajomego budynku.Ryk silnika stawał się coraz słabszy, by w końcu umilknąć całkowicie. Ponownie zapanowała cisza przerywana tylko szumem deszczu. Zrobił kilka kroków , zatopił się w cieniu i mgle .Próbował przypomnieć sobie, kiedy ostatnio widział błękitne niebo, ale nie potrafił. Na palcach dłoni obliczał ilość deszczowych dni z rzędu. Środa, czwartek, piątek...Trzy dni już padało. Bez przerwy. Postawił kołnierz swojego płaszcza, by choć trochę osłonić kark przed opadami. Czwarte piętro .Mieszkanie numer dwanaście. Wszedł po stopniach .. Gdzieś czajnik wygwizdywał właśnie swoje arie .Nacisnął klawisz. Czekał .Właśnie wnosiła tackę z ciastem do pokoju jak usłyszała dzwonek u drzwi. Delikatną dłonią przekręciła klucz w zamku. - Proszę wejdź, jesteś cały mokry, płaszcz powieś na drzwiach szafy niech przeschnie i zapraszam dalej. - Mówił ci już ktoś, że świetną kawę parzysz ?uniósł do ust parujący kubek i zrobił kilka łyków. Nie żartował. Czarny pachnący płyn zaparzony był znakomicie. - Ślicznie wyglądasz. Uważaj, bo pomyślę, że ubrałaś się tak dla mnie . -Oczywiście, że ubrałam się tak dla ciebie- powiedziałam półgłosem -Czy ty mnie kusisz?
- Nie, skąd :) Nawet mi to nie przyszło do głowy. Wpatrywał się tak intensywnie ze zrobiło mi się głupio. .-Zauważyłeś coś dziwnego we mnie? - spytałam, obracając się -Nie! Nienienie! No dobrze dopatrzyłem się.....Masz siwy włos! Pierwszy, siwy włos! - Wybuchnął śmiechem, aż miałam ochotę go szturchnąć w bok . Widząc moje zamiary, chwycił mnie za ręce:
-Co się martwisz? Wyszeptał mi do ucha, narzekasz, że wyglądasz smarkato, to teraz przynajmniej włosy dodadzą ci lat! - Próbowałam się wyrwać, ale przeciwstawianie moich sześćdziesięciu kilogramów jego prawie stu było bezskuteczne i bardzo mi się podobało..Stadko mrówek urządziło sobie maraton wzdłuż kręgosłupa .-Siwieję, a jeszcze nie zaczęłam zbierać kasy na pierwszy lifting! zachichotałam cicho - Już dobrze, tylko żartowałem. - powiedział pojednawczo. - No, chodź. przyciągnął mnie bliżej jeszcze do siebie. Chyba, że nie chcesz. Poczułam dłoń we włosach delikatnie przesuwająca się . - Mogą poznać twoje dziecko Aniu? -oczywiście , chodź zaprowadzą cię do niej , jest w swoim pokoiku .- Aguś, jak się czujesz? – Anna nachyliła się nad dziewczynką widząc, jak mała budzi się – Dobze mamusiu – odpowiedziała dość blada Agatka, uśmiechnęła i ze łzami w oczach zapytała:
- Tatuś? spojrzała na Annę, która w tym momencie puściła do niej oczko. Przytuliła córeczkę z całej siły i powiedziała drżącym głosem: -nie skarbie to nie tatuś, ale bardzo miły mój kolega. -kolega? - tak skarbie, jeśli będziesz chciała go poznać to i twoim kolegą będzie .Ma na imię Michał. -mamuś a Michał zna bajki tak jak ty? - czy znasz bajki?-patrzyły obie teraz w moją stronę- Liczymy dzisiaj na ciebie - czy widzisz te światełka w dali?
- Któle? - No, te dwa.
- Tak -Nie wydaje się tobie, że one się przybliżają – zapytałem - A to ci heca, co? .Cały spokój oczekiwania na to, co dalej będzie się działo z tymi światełkami zakłóciło nagłe zachmurzenie -Cekawe, co to bylo?Nie minęło kilka minut, a to, co jeszcze niedawno było tylko w dali świecącym światełkiem, okazało się odbiciem promyków lampki o lusterko i wesoło biegające teraz po ścianie. .– Młoda damo, trzymałem Agatkę delikatnie za rękę- widzisz to takie świetlne zajączki, które przychodzą do chorych dzieci by rozweselić ich smutne oczęta, i widzisz te zajączki jak dobra wróżka z dobrej bajki, budzą się do życia .... ..........Oparta patrzyłam jak mała twarzyczka mojej córeczki rozjaśnia sie coraz bardziej ,a na ustach rozkwita cudny uśmiech któremu towarzyszy ciche westchnienie zachwytu. Głęmoki ,niski głos Michała przybierał niezliczone tonacje i barwy w miarę jak zajączkowa opowieść się rozwijała. Zamyśliłam się , odpłynęłam gdzieś daleko w wspomnienia zamrugałam , a przede mną tańczył tylko mikroskopijny teatr cieni. ,gdzieś jak zza mgły dochodziły do mnie spokojne słowa
- A ty moim najdroższym skarbem.
– I zostaniesz z nami na zawsze?
- Zostanę .O ile oczywiście zgodzi się na to mama. Dopiero teraz oprzytomniałam trącona łokciem w bok – Słuchaj mały potworku, gdy tylko wyzdrowiejesz, będę musiała z tobą poważnie porozmawiać – powiedziałam -teraz pora spać ,wiesz która to godzina? - mamuś plose jesce nie,jesce jedna baja... - nic z tego pora spać. Nachyliłam się nad córeczką , otuliłam kołderką i ucałowałam na dobranoc....