z pamiętnika anny-str 21

Mocny głos , popłynął ze słuchawki, którą ściskałam, rozkoszując się jego brzmieniem.Poszliśmy do filharmonii. On w garniturze, klaszczący, ja z podpartym podbródkiem, ziewająca, ale tak naprawdę bezpieczna, adorowana.W ciemności, jaka nas otaczała, dotarł do mnie blask jego oczu.Spojrzał na mnie jak na dziecko, które zostało przyłapane na gorącym uczynku.Uśmiechnęłam się niepewnie. -To, czego szukałem, znalazłem dopiero dzięki Tobie...znalazłem swoje przeznaczenie...
-Jestem gwiazdą... Twoją gwiazdą...Spadająca w nieskończoność ... wyszeptałam czując ,ze tańczę na krawędzi szczęścia i bólu.-Po raz ostatni przerażam samą siebie.Nie jestem świadoma wszystkiego tego, czego doświadczam, a jednak czuje ,to prawda,przed sobą nie ma ucieczki.Pojawiło się coś nowego, w gąszczu ciemności, iskierka tląca się przez szarą zasłonę życia, pojawiła się niespodziewanie .Kiedy koncert się skończył i wyszliśmy na zewnątrz ,otuliła nas noc. -Popatrz na gwiazdy.
- Widzę je, w tych ciemnościach tylko one są widoczne - Wiesz, że gdzieś tam są i nasze? - Wiem. Ta jaśniejsza jest dla Ciebie ta druga pewnie jest moja. Zobacz jak blisko są siebie. -Jestem kobietą co dotknęła kiedyś gwiazdy miłości ,miała smak gorzki
jak kawa ,wzmogła rytm serca,rozkołysała zmysły i znikła....... Deszcz zaczyna padać.Dziwne,że z czystego nieba spadają krople . Mówię córeczce, że to anioły w niebie płaczą. - Popatrzył pytająco: - To anioły też płaczą?
- Czasami...
- Ostatnio często pada. - wiele aniołów musi płakać nad nami.Szliśmy chwilę w milczeliśmy i tylko delikatnie unosiły się nasze srebrzystobiałe myśli, Unosiły się wysoko . Potem rozmawiając o wszystkim i o niczym mogło się wydawać, że znamy się latami. - O czym myślisz? – Zapytałam - Zastanawiam się jak zatrzeć w twej pamięci złe wspomnienia. -Kawą? -Tak. Wiesz ja, ty, stolik, kelner, dwie filiżanki........ W ciemnościach przemierzamy kolejne uliczki by w końcu dotrzeć do małej przytulnej kawiarenki, mały stoliczek,stłumiona muzyka.... Jego błękitne oczy, spoglądały na mnie z widocznym spokojem. Jego spojrzenie osłabiało wszystkie zmysły , paraliżowało, zniewalało. Do tego na twarzy malował sie uśmiech, szczery i przejmujący,włosy z lekkością opadały mu na twarz. Zwichrzone. Ciemne ubranie. Powoli wyciągnął rękę jakby bojąc się dotyku bladej cery... Gdy już tylko milimetry dzieliły nas od siebie , zatrzymał się . -Samotność ,życie w niej nie jest łatwe, życie z samym sobą jest codzienną walką z uczuciami i lękami. Jest to zawsze walka o przetrwanie.Pozwól mi towarzyszyć ci w tej drodze, przegonić smutki i łzy. -Jeszcze za wcześnie -Odgarnęłam opadające na czoło niesforne włosy. Zrobiło mi się trochę głupio. - Kiedys to zmienię ,ochronię cię przed sobą samą… - Czy ja jestem dobra, czy zła?- zadałam ledwo dosłyszalne pytanie , wyciągnął do mnie dłoń. - Michał-szepnęłam . -Zalezy mi na tobie. Musisz we mnie uwiezyc...- powiedział Skoro los pozwolił się nam spotkać to teraz nie zmarnuję swojej szansy. - dotknał mojego policzka, usmiechnął sie lekko.Zauroczył mnie. „ On jest niezwykły. Nie wybiera łatwych rozwiązań, lubi walczyć “ czemu tak myślałam- -Musimy się lepiej poznać, chociaż kocham cię taką, jaka jesteś. Obserwowałem cię już dłuższy czas.-Spłonęłma rumieńcem. dłonią dotknął włosów, a potem twarzy.Przybliżył się bardzo delikatnie i powoli patrząc głęboko w oczy. nic nie mówiłam, patrzałam tylko na Michała i poddawałam się pieszczotom, które bardzo odprężały.Nagle światło zgasło. Sala tonęła w ciepłym blasku płonących świec rzucających świetlne refleksy na twarze . Przydymione szepty wznosiły się swobodnie ponad krawędziami kryształowych kieliszków, by za chwilę rozpłynąć się w ciszy wieczoru. Wszystko wydawało się być dokładnie takie, jak być powinno; czyjeś marzenia zdawały się być tuż tuż od progu spełnienia. Skąd zatem to paraliżujące uczucie niepewności? .Zbliżył się na odległość pocałunku i zaczął delikatnie muskać ustami po twarzy aż ucałował usta. Zamknęłam oczy i poddałam się bezwiednie . Jego promienny uśmiech odbijał się od srebrnych sztućców, by rozprysnąć na wszelkie możliwe kierunki wiązką jasnego światła. Pragnęła ogrzać się przy tym blasku, prężyć się w jego cieple niczym kotka .Tak bardzo spragniona byłam czułości?Fala gorąca. Fala wstydu Słyszę ten łomot serca... Nieszczęsna.Z dala od restauracyjnego mętliku, dawaliśmy ponieść się wrażeniu, że jesteśmy tu sami. Tylko my – wyłącznie Ona i On – Zostań – wyszeptał.W rozpaczy krępującej ciszy pochwyciłam kieliszek, w którym przy ogniu bladych świec migotała czerwień wina. Opróżniłam go kilkoma łapczywymi łykami w nadziei, iż burgundowy płyn przyniesie gotowe rozwiązanie dylematu, w obliczu którego stałam.
– Nie dzisiaj.
– A kiedy? Któregoś dnia doprowadzisz mnie do szaleństwa.Uśmiechnęłam się -musze już wracać, córka czeka. Wiatr powiał mocniej Zachmurzyło sie, silny, lodowaty, wiatr przywiał złowieszcze, ponure obloki. Niebo stało sie granatowe i sprawiało wrazenie smutnego.A my bezwolnie poddajemy się już tylko tej potężnej i wszechogarniającej sile żywiołu -co czujesz, kiedy słuchasz wiatru...-spytał obejmując moje ramiona - Wiesz? – w takiej właśnie chwili najmocniej czuję życie; siły młodości i czas, co nie biegnie już tak szybko, nie biegnie już donikąd.Słyszysz? Do okien naszszych stuka jesień. Nawet nie zauważyłam jej nadejścia. Zawsze przychodzi tak cicho, niespodziewanie i nieuchronnie – jak strumień zimnej wody na rozpalone marzenia.To właśnie jesienią wpisałam się pewnego dnia na listę żywych i jesienią także chciałabym zostać z niej kiedyś skreślona